Withnail i ja Withnail & I

Kupiłem to na DVD za 2 funty na straganie ze sprzętem używanym kilka lat temu, potem zaktualizowałem to na blu-ray kilka miesięcy temu, gdy zobaczyłem to na wyprzedaży w HMV za trzy funty. Ale nigdy nie udało mi się go obejrzeć. Kupiłem to (dwukrotnie) z powodu tego, że jest to ogromny kultowy klasyk obciążony krytycznymi pochwałami (Wiki mówi mi, że czytelnicy magazynu Total Film wybrali go trzecim najlepszym filmem komediowym wszech czasów w 2000 roku i 13. najlepszym brytyjskim filmem wszech czasów w 2004 roku, został sklasyfikowany na 38. miejscu w rankingu 100 najlepszych filmów wszech czasów stacji Channel 4 w 2001 roku, ankieta 60 wybitnych brytyjskich twórców filmowych i krytyków wybrała go na 2. najlepszy brytyjski film ostatnich 25 lat w 2009 roku, zajął 118. miejsce na liście 500 najlepszych filmów wszech czasów magazynu Empire w 2008 roku). Ten film dotychczas okradł mnie z pięciu funtów. 2/10, a jestem hojny. Co za śmieć! "Trzeci najlepszy film komediowy"?!? Nigdy, przenigdy bym go w tysiąc lat nie uznał za "komedię", według jakichkolwiek mierzalnych kryteriów. To nie było tylko próbowanie bycia zabawnym, nawet nie byłem świadomy, że próbuje być zabawny. Dosłownie jedyną zabawną rzeczą w filmie było to, jak ktokolwiek na Ziemi mógł uznać ten film za dobry. W skrócie: jesteśmy pod koniec lat sześćdziesiątych, dwaj snobistyczni aktorzy (tytułowi "Withnail" i "Ja", zagranie wystarczająco dobrze przez dwóch snobistycznych aktorów: Richard E. Grant i Paul McGann, odpowiednio), mieszkają w absolutnym brudzie jak dwoje opóźnionych - mam na myśli, że nie wydają się mieć żadnego pojęcia jak obsługiwać, powiedzmy, zlew - postanawiają, że muszą wyjechać na odpoczynek na wieś, do chaty należącej do geja wuja Withnaila. Jada, leje bez przerwy, nie dogadują się z tubylcami po prostu dlatego, że są tak nielubiani idioci, potem pojawia się gej wujek i resztę filmu spędza na uporczywych i nieustannych próbach nawiązania relacji z postacią Paula McGanna, "Ja". Wracają do domu, tolerują dealera narkotyków i jego przyjaciela, którzy włamali się i zamieszkali w ich domu, "Ja" dostaje propozycję pracy aktorskiej i odchodzi. Koniec. Całkowity chłam. W rzeczywistości brzmi to lepiej, niż jest. Czytając to z powrotem, brzmi to trochę jak niezbyt udana odcinek serialu Bottom zagrany dramatycznie zamiast dla śmiechu, i chociaż występ Richarda E. Granta przypomina postać Ricka/Richa, którą Rik Mayall grał przez całą swoją karierę, Withnail & Ja NIE jest nawet tak dobry jak słaby odcinek Bottom. I Bottom mi się też nie podobał, zwłaszcza nie.

Piękny, ponury i zabawny film. Czasami subtelny, a innym razem bezpośredni. Głęboko refleksyjny z majestatycznymi widokami i atmosferą szarości. Sarkastyczny humor z wiarygodnymi, doskonale zagrany postaciami i scenariuszami. To najlepszy film o przyjaźni, który staje się coraz lepszy przy każdym kolejnym obejrzeniu. Reżyseria jest czysto kinematograficzna i pokazuje, zamiast opowiadać. Arcydzieło.

To dobry film, ale jest bardzo uszkodzony przez nadużywanie alkoholu, narkotyków i tytoniu, a także przez słabość scenariusza pod względem narracji.

Dokładnie co tam właściwie czaiło się w zlewie? Lepiej chyba nie wiedzieć, gdy spotykamy opijającego się "Withnaila" (Richard E. Grant) i jego nieco bardziej szanującego towarzysza, który byłby "Marwood/I" (Paul McGann). Dwóch "odpoczywających" aktorów, którzy nie mają na nic. Wizyta u jego geja wujka "Monty'ego" (Richard Griffiths) dostarcza im doskonałego wina i klucz do jego odległej wsiowej chatki, gdzie następnie udają się na wakacje. Nie do końca pasują tam, rzeczywiście nie mają pieniędzy, drewna, paliwa ani zbyt wiele wskazówek, co tylko drażni miejscowych. Orzeźwiające powietrze wiejskie - i nieustanny deszcz - nie jest dla nich, a ich sytuacja tylko się pogarsza, gdy "Wujek" przychodzi i zaczyna się interesować dość przerażonym "Marwoodem"! Co się stanie potem? Pierwsza godzina to świetna zabawa, z Grantem i McGannem, którzy dobrze pracują razem i dostarczają zwięzłego i soczystego scenariusza, który jest naszpikowany bystrością i suchym humorem. Nie jestem pewien, ile rzeczywiście aktorstwa Griffiths tu wykonywał, ale za każdym razem kradnie scenę - zwłaszcza gdy zbliża się do swojego potencjalnego, nieudolnego, ofiarnego, zdobycznego w środku burzy! Pochwały również dla ich kumpla "Danny'ego" (Ralph Brown) - swoistego miejskiego wyrafinowanego, który jest wiecznie na haju! Obsada jest zgrana i chociaż trochę traci na sile pod koniec, uważam, że nadal jest to jeden z najlepszych przykładów komedii odzwierciedlającej stronę Wielkiej Brytanii lat 80., która unika oczywistego krytykowania pani Thatcher, ale wciąż oferuje dość trafną ocenę triumfu oczekiwania nad nadzieją! Dobrze się zestarzała i nadal jest przyjemna!