Forrest Gump Forrest Gump

Najlepszy film wszechczasów.

To jest najlepszy film wszechczasów!

„Forrest“ (Tom Hanks) nie jest najbardziej błyskotliwym narzędziem w pudełku, ale ma złote serce i niezrównany zmysł dla ludzkiej przyzwoitości. Te chlubne cechy są wynikiem wychowania przez jego matkę (Sally Field), która widziała, jak dorastał z zastraszającego chłopca z Alabamy, który odkrywa, że potrafi biegać trochę szybciej niż przeciętny niedźwiedź, do rodzaju narodowego bohatera. Wszystko to dowiadujemy się od niego, gdy siedzi na przystanku autobusowym i rozmawia z na początku niezainteresowaną pielęgniarką, a później z grupą współpasażerów, którzy dowiadują się o jego powołaniu do Wietnamu. Tam spotyka „Lt. Dana” (Gary Sinese) i jego nowego najlepszego przyjaciela „Bubbę” (Mykelti Williamson) i jego wrodzony zmysł tego, co jest właściwe, ratuje życia i przynosi mu uznanie wdzięcznego narodu (i dostaje swoje pośladki również na telewizji!). Jego dni w armii nauczyły go wiele, ale nic tak użytecznego jak umiejętność gry w tenisa stołowego. Wkrótce jest na amerykańskiej drużynie pingponga w Chinach, gdzie udaje mu się zdobyć poparcie, które pozwala mu ponownie spotkać się z hipifikowanym, teraz paralitykiem i rozczarowanym „Lt. Danem” i zarabiać na połowie krewetek, zanim wróci do domu, by zmierzyć się z dość przewidywalną traumą rodzinną. Wszystko to działo się w kontekście historii pragnienia jego jedynego prawdziwego uczucia. „Jenny” (Robin Wright). Byli przyjaciółmi od dzieciństwa, ale ona ma wędrowną duszę i chociaż jego miłość była odwzajemniona, nie było to, czego potrzebował. Czy może między nimi być przyszłość? Robert Zemeckis używa chronologii wydarzeń w USA, rozpoczynając od lat 50., aby stworzyć szablon historii człowieka, który przeżył napięcia rasowe, wojnę, znęcanie się i wyszedł z tego silniejszy; bardziej honorowy i pomimo niskiego ilorazu inteligencji był w stanie postawić w niezręcznej sytuacji tych bardziej intelektualnych wokół niego. Fotografia, która sprytnie go nakłada na transmisje telewizyjne, działa rozrywkowo, gdy patrzy zaskoczony na publiczność, która coraz bardziej go rozgrzewa. Przyznam, że miałem trochę problemów z odcinkiem biegowym ku końcowi, ale Hanks uosabia determinację i integralność dzięki adaptacji Erica Rotha powieści Grooma, która pozwala na wiele filozoficznych refleksji, a jednocześnie śmieje się z poważnych i absurdalnych scenariuszy. Podobnie jak życie samo, ten film jest jak pudełko czekoladek i mimo że nie wszystkie mi się podobały, było ich mnóstwo do skosztowania i zastanowienia.