Cold Creek Manor Cold Creek Manor

„Cold Creek Manor” (2003) to dramat/thriller z odrobiną horroru, który łączy elementy „Co kryje się pod powierzchnią” (2000) i „Posłańcy” (2007) z filmem „Pod prądem” (2004). Zamiast chaty w lesie, to film o posiadłości w lesie, ale nie oczekuj nadmiernych akcji slasher (np. cichy zamaskowany zabójca z maczetą), ponieważ jest bardziej stonowany i realistyczny, chociaż z klasycznymi momentami thriller/horroru. Jeśli możesz przeboleć tę wadę i nieco komicznie wykonaną sekwencję z wężem, to jest mniej więcej na tym samym poziomie co „Co kryje się pod powierzchnią” i „Posłańcy”, chociaż brakuje mu sztuki „Pod prądem”. Stephen Dorff jest wybitny, a film ożywia małe miasto/obszar wiejski z jego mieszkańcami. Ludzie krytykują obsadzenie szorstkiego Dennisa Quaida jako „tchórza”, ale nie jest tchórzem; po prostu nie jest lekkomyślny, ponieważ wie, że nieodpowiedni błąd społeczny może przynieść tragedię zmieniającą życie w sekundy. Większość innych zastrzeżeń można równie łatwo wytłumaczyć. Na przykład, osoba nie może wpychać kogoś do studni, jeśli ta osoba już nie przebywa w okolicy.

Zawsze miałem słabość do Stephena Dorffa, a jego odsłonięty tors pomaga tej recenzji zacząć się obiecująco. Niestety, to jest bezsprzeczny punkt kulminacyjny w tym w przeciwnym razie bardzo słabym horrorze. 'Cooper' (Dennis Quaid) i jego żona 'Leah' (Sharon Stone) zabierają swoje dzieci z miasta, aby zamieszkać w starym wiejskim dworku. Potrzebuje trochę pracy i wynajmują syna poprzedniego właściciela 'Dale'a (Dorffa), aby pomógł. To jest pierwszy błąd, gdy szybko odkrywamy, że to dworku może nie być najszczęśliwszym zakupem dla rodziny. Mike Figgis bardzo się stara budować i utrzymać poczucie grozy, ale jest kompletnie zdradzony przez zbyt cienką fabułę i naprawdę słaby wysiłek zarówno Stone, jak i bardzo słabego Quaida. Koniec bardziej wygasa, niż kończy się - nie obchodziło mnie to, a gdy Dorff założył koszulkę, moje zainteresowanie całkowicie zanikło. Wczesne wystąpienie Kristen Stewart i bezcelowe dla Christophera Plummera (który nawet nie musiał wstać z łóżka) dodaje dosłownie nic do tego banalnego thrillera, który jest naprawdę ubogi w emocje.