Okruchy dnia The Remains of the Day

To jest jedno z najbardziej wyrafinowanych i eleganckich występów Anthony'ego Hopkinsa, przedstawiającego ostatniego z wymierającego gatunku górnych służących w okazałym domu "Lorda Darlingtona" (James Fox). Jest to opowiedziane w formie retrospektywy, gdy zabiera sobie wolne od pracy jako lokaj dla amerykańskiego milionera "Lewisa" (Christopher Reeve) i wyrusza na przejażdżkę, by spotkać się z byłą gospodynią "Miss Kenton" (Emma Thompson). Temat ma dwie wątki. Pierwszy dotyczący pana, dla którego pracował przez długi okres swojej kariery. Jest to człowiek, który wierzył w to, co okazało się być błędnym kodeksem honoru i przyzwoitości, gdy przychodziło do radzenia sobie z narastaniem nazistów. Drugi przedstawiał bardziej osobisty punkt widzenia na jego życie, pogodzenie jego obowiązków z pogarszającym się zdrowiem jego obecnie pod-lokaja ojca (Peter Vaughan) oraz jego relację z zdeterminowaną i nową "Kentonową". Dbaność o detale tej produkcji jest skrupulatna; charakteryzacje są przekonujące i angażujące - bezwarunkowa lojalność "Stevensa"; przyzwoita naiwność "Darlingtona" i na koniec silny występ Thompson, który działa pięknie jako przewodnik od dawnych czasów do bardziej nowoczesnych czasów, gdzie szacunek i kultura usługowa, która dała "Stevensowi" jego cel (i kołdrę komfortu), teraz zniknęły. Ta historia oferuje wspaniałą ilustrację tego, jak skutki I wojny światowej rozpoczęły teraz nieunikniony proces zmian w strukturze społecznej, która przetrwała przez wieki, ujawniając klasę przywódczą - która miała tak złe zdanie o swoich podwładnych "owcach" jako oderwaną od rzeczywistości i, pomimo całego swojego wykształcenia, już nie nadają się do żadnego celu: żadnego celu! To jest delikatnie tempowany affair i to pomaga nam zaangażować się w tę świetną adaptację powieści Ishiguro, która, chociaż tutaj zastosowana do ostatnich dni Imperialnej Brytanii, mogłaby być zastosowana do wielu narodów wówczas nadal głównie rodzinnych Europy.

To doskonały film, nawet jeśli nie zgadzam się z tezą, na której został wykonany. W okresie między dwiema wojnami światowymi świat starał się upewnić, że już nigdy nie będzie niczego tak destrukcyjnego i traumatycznego jak Pierwsza Wojna Światowa. Jednak takie decyzje, bardzo chwalebne, ale iluzoryczne i sprzeczne z ludzką naturą, zawiodły, jak wiemy: Druga Wojna Światowa nastąpi zaledwie kilka lat później, prawie jako bezpośrednia konsekwencja niewłaściwego zarządzania pokojem, tak trudno osiągniętym. Lord Darlington, centralna postać tego filmu, jest archetypem dobrze wychowanej i inteligentnej brytyjskiej klasy politycznej, głęboko zranionej przez Pierwszą Wojnę Światową i bardziej niż zdeterminowanej, by uniknąć kolejnej takiej. Stanley Baldwin, Neville Chamberlain i wielu innych polityków myślało podobnie i starali się różnymi sposobami załagodzić i osiągnąć porozumienie z Hitlerem, za co byli mocno krytykowani. Szczerze mówiąc, nie mogę ich krytykować. Tylko ci, którzy nigdy nie doświadczyli wojny, mogą pozwolić sobie na niepróbowanie zapobieżenia kolejnej jakkolwiek, jak godne pochwały i nawet uzasadnione powody za nią mogą być. Dlatego tutaj zaczyna się fundamentalny niezgoda między tym, jak myślę, a jak ten film został przemyślany i zaprojektowany.