Wojna Warfare

Grupa amerykańskich żołnierzy pozornie losowo wybiera dom w Ramadi i po przeniesieniu jego śpiących mieszkańców na parter zakłada stanowisko snajperskie, z którego mogą monitorować wydarzenia wokół. Na początku wszystko wygląda niewinnie, gdy iraccy miejscowi zajmują się swoimi sprawami, ale stopniowo obserwatorzy zaczynają podejrzewać powtarzającą się aktywność, dziwną osobę, która wydaje się szpiegować - a potem, cóż, wszystko zamienia się w piekło, pozostawiając ich w obliczu zagrożenia egzystencjalnego, które sprawdzi ich hart ducha, wyposażenie i będzie wymagać pewnych sztuczek, jeśli mają przetrwać na tyle długo, aby zostać uratowani. Ta dramat ma dość dużą intensywność, gdy młodzi mężczyźni w oblężeniu muszą zmagać się z własnymi strachami, siłami i słabościami pod ciągłą strumieniem ognia. „Erik” Willa Poultera prowadzi zespół, ale dla mnie najlepszy wysiłek wykonał jego człowiek ds. łączności „Ray” (D’Pharoah Woon-A-Tai) i, choć oszczędnie, Kit Connor jako nowicjusz „Tommy”, który, podobnie jak my oglądający, nie miał pojęcia, co robią w tym domu i jaki był cel ich misji w pierwszej kolejności. Nie ma tu tak bardzo scenariusza, jak coraz nerwowej dialogu, który rozpada się, gdy ich sytuacja staje się bardziej niebezpieczna, a fotografia, a zwłaszcza dźwięk, naprawdę dobrze oddają uczucie śmiertelnie klaustrofobicznej atmosfery, w której ci mężczyźni musieli funkcjonować. Prawdziwi weterani napisali historię, doradzili produkcję i to widać w czymś, co z pewnością jest niekompletne z perspektywy narracyjnej, ale jest niepokojąco wciągające do oglądania i graficznie przedstawia przerażenia wojny miejskiej.

'Warfare' kończy się tak, jak można było się spodziewać: ponure i mizerne. Projekt dźwiękowy jest naprawdę wyjątkowy, taka świetna praca sprawia, że słyszysz i czujesz wszystko. Fabuła opowiadana w czasie rzeczywistym sprawia, że jest ona dość wciągająca, ton czy to niepewności czy męczarni jest wszechobecny. No, mówię wszechobecny, to pomija scenę otwarcia. Tego się nie spodziewałem! Bardzo zabawne jednak i dobry sposób na pokazanie migawki związku. Powinno to nie działać, bo nie pasuje do reszty filmu, ale muszę powiedzieć, że naprawdę mi się to podobało. Jaka piosenka, swoją drogą. To dość zapełniona lista obsady, od Willa Poultera po Josepha Quinna, Charlesa Meltona, Michaela Gandolfiniego i D'Pharoaha Woon-A-Taia. Nikt faktycznie nie wyróżnia się indywidualnie, ale myślę, że to całkowicie dobra rzecz, ponieważ oczywiście nie jest to historia o jednej osobie - chodzi o wszystkich.

W filmie "Warfare" widzimy różnorodne aspekty wojny. Jest to depresyjne i smutne, ale jednocześnie realistyczne i nie ukrywa prawdziwej twarzy wojny. Film zmusza nas do zastanowienia się nad potrzebą wojny i podkreśla jej bezcelowość. Ogólnie rzecz biorąc, ten film mi się podobał i polecam go każdemu młodemu człowiekowi, który rozważa karierę wojskową.

Warfare to film, który podziwiasz bardziej niż cieszysz się nim. Jego antynarracyjna struktura, powolne tempo i brak silnych postaci centralnych sprawiają, że powrót jest trudny, ale niemożliwy do zapomnienia. To godny uwagi przejaw technicznego realizmu, brutalnie szczera rekreacja strefy wojennej i dowód na potęgę kina, gdy odmawia grania według reguł. Alex Garland i Ray Mendoza mogli nie stworzyć uniwersalnie fascynującego arcydzieła, ale stworzyli coś niezaprzeczalnie autentycznego. A czasem to wystarczy.