Until Dawn Until Dawn

Until Dawn przynosi oryginalny materiał na duży ekran kompetentnie, zwłaszcza wyróżniając się w swoich aspektach technicznych - tajemnicza atmosfera, okrutne śmierci, szybkie tempo i zdolność do utrzymania widza zaangażowanego aż do samego końca. Ella Rubin wyróżnia się w obsadzie, która spełnia tylko minimalne wymagania, a David F. Sandberg po raz kolejny udowadnia, że jest filmowcem z wizją, talentem i kreatywnością do tworzenia wizualnie porywających sekwencji horroru. Niemniej jednak wadliwy scenariusz, brak emocjonalnej spójności i pośpieszny koniec powstrzymują film przed osiągnięciem wyższego poziomu rozrywki. Skutecznie bawi - ale tylko przelotnie.

Niestety, naprawdę nie ma zbyt wiele nowego do powiedzenia o tym pochodnym filmie grozy. To zwykła grupa przyjaciół jadących samochodem, tylko tym razem polują na kobietę. Widzicie, „Melanie”, którą bardzo krótko poznajemy na początku - zaginęła, więc jej siostra „Clover” (Ella Rubin) zwerbowała swojego byłego „Maxa” (Michael Cimino), najlepszą przyjaciółkę „Ninę” (Odessa A'zion) i jej nowego chłopaka „Abea” (Belmont Cameli) oraz trochę duchowną „Megan” (Ji-young Yoo), aby dowiedzieć się, co się stało. Jak mówi piosenka: „jeśli dzisiaj wieczorem pójdziesz do lasu, czeka cię duże zaskoczenie ...” i tak teraz zaczynają się szemrane i źle przemyślane decyzje, gdy zaczyna się typowy horror w domu i historia kręci się jak krwawa wersja „Dnia Świstaka”. Aktorstwo i pisanie walczą o nagrodę za bycie najnudniejszym - zwłaszcza szokująco drewniany Cameli, a cała rzecz recykluje się do tego stopnia, że szybko stanąłem po stronie sprawcy tych nikczemnych wydarzeń. Co gorsza, fabuła miała pewien potencjał; mogłaby być lepsza, gdyby reżyser polegał mniej na sprawdzonych formułach i podjął kilka ryzyk z historią. Tak jak jest, jego jedynym ryzykiem było zatrudnienie zapomnianej obsady i pozostawienie nas na pół drogi między mistycyzmem a prowizorycznością. To odpowiednie letnie wydanie, ale wcale nie straszne ani niezapadające w pamięć.

„Until Dawn“ to to, co nazywam „Scoobie Do“ dla dorosłych. Grupa przyjaciół, która wybiera się na wakacyjny szal, znajduje się twarzą w twarz z tajemniczą historią i wieloma nadprzyrodzonymi łotrzykami, którzy chcą ich zabić krwawym stylem. To, co czyni tę sytuację jeszcze gorszą niż zwykłe formułowe, przetrwaniowe nonsensy horrorowe, to fakt, że jej fabuła opiera się na pętli czasowej. W zasadzie jest to horror z obsesyjnym zaburzeniem. Morderstwa i chaos powtarzają się, pozbawiając nawet podstawowego poczucia nieznanego, gdy przestajemy zastanawiać się i martwić nad tym, kto i kiedy zginie.

Z dwudziestoma minutami do końca byłem tak znudzony, że zacząłem czytać recenzje, podczas gdy film wciąż trwał. Już wczoraj zdecydowałem się pójść spać przed połową, gdy zdałem sobie sprawę, że wcale nie będzie straszne. Jest pięknie nakręcony i dość opanowany, chociaż zbyt ciemny (Hollywood nie potrafi robić HDR, więc wszystko od nich teraz wygląda jak gówno), i ma tę odesską aktorkę, która jest taka gorąca.