Kwartet Quartet

Czterech przyjaciół postanawia współpracować, aby zorganizować koncert w celu zebrania pieniędzy na zapobieżenie zamknięcia domu opieki/dziecięcego domu/lokalnego teatru itp. Jeszcze tego nie widzieliśmy, co nie? Mimo to, bazując na silnej obsadzie, miałem nadzieję. Nadzieja jest piękną rzeczą. Byłem rozczarowany. Postać Billy'ego Connollya wydawała mi się dwuwymiarowa i ledwo udał ją komik swoim naturalnym wdziękiem i zwycięskim uśmiechem. Postać Cedricka wydawała się zbyt przerysowana i niewiele wnosiła do filmu pomimo wystarczająco silnego występu aktora. Myślę, że fabuła i scenariusz ich zawiodły, ale oni poszli dalej i zrobili z tego to, co najlepsze. Postać Billy'ego Connollya była ironicznie wtedy najlepsza, gdy był poważny zamiast flircować i drażnić ludzi. Pauline Collins potrafiła być zabawna mimo cierpienia na napady demencji. Były piękne chwile w całym filmie i chemia między głównymi postaciami, ale nie zdołały one do końca przezwyciężyć dla mnie zatartych wątków i braku głębi w niektórych postaciach. Jako ciekawostka, podczas napisów końcowych jest miły gest, kiedy ujawniają, że wielu aktorów ze szeregów drugoplanowych miało własne kariery muzyczne, pokazując szybko ich zdjęcia sprzed lat i teraz oraz krótki opis ich drogi do sławy.

To jest drugi film "Quartet", w którym pojawia się dama Maggie Smith i ten zdecydowanie wolę! Akcja filmu toczy się w domu spokojnej starości dla muzyków i wokalistów, który przygotowuje się do corocznej gali charytatywnej oraz oczekuje na bardzo wyczekiwane nowe przybycie. To ostatnie wydarzenie sprawia, że przyjazna trójka "Wilf" (sir Billy Connolly), "Reggie" (sir Tom Courtenay) i "Cissy" (Pauline Collins - która na pewno już powinna być damą?) wpada w wir emocji. Legenda, jaką jest "Jean Horton" - weteranka z La Scaly, przybywa i okazuje się, że była (dama Maggie) kiedyś żoną "Reggiego" i teraz jest trochę zaniepokojona. Tymczasem gala - pod kierownictwem ekstrawagancko hammy „Cedrika“ (sir Michael Gambon) stoi w obliczu katastrofy po tym, jak jej gwiazda musiała się wycofać. Trzej przyjaciele dochodzą do wniosku, że najlepszym planem na ratunek ich domu może być rekonstrukcja ich legendarnego kwartetu z "Rigoletta" - ale czy wszyscy będą potrafili wybaczyć i zapomnieć wystarczająco długo, aby stanąć na scenie? Dla mnie to Collins kradnie show. Jej postać jest trochę roztrzepana i dobroduszna amnezja, która dobrze pełni rolę łącznika między flirtującym i zuchwałym „Wilfem” a bardziej spiętymi rozwódkami. Scenariusz jest wystarczająco zabawny, ale to właśnie charakteryzacje postaci działają tutaj najlepiej. Łatwo sobie wyobrazić, że istnieją miejsca dla ludzi, którzy zarabiali wystarczająco dobrze, gdy gwiazdy świeciły, ale nie mieli na co liczyć, gdy starość podpełzała ku nim, pozostawiając ich odizolowanych i spłukanych. Jedyna prawdziwa śpiewaczka tutaj, dama Gwyneth Johns, dołącza do żartu radośnie parodiując typy luvvie z wigorem i dostarczając nam również wspaniałą wersję swojego (oryginalnego) "Vissi d'arte" z "Toski". To wszystko jest trochę przewidywalne, oczywiście, ale Dustin Hoffman trzyma to z dala od obszarów sentymentalnego tandetnictwa, a wszyscy tu wyglądają, jakby świetnie się bawili, tworząc film zaprojektowany do cieszenia się nim, a nie do zbytniego zastanawiania się.