Dracula – Wampiry bez Zębów Dracula: Dead and Loving It

Najprawdopodobniej mój najmniej ulubiony film, zarówno z Mel Brooksa (choć jeszcze nie widziałem 'Życie śmierdzi') jak i Lesliego Nielsena (choć odmawiam oglądania jakichkolwiek innych filmów po 'Lietadło!' i 'Nagi rewolwer', które zrobił od tego czasu), ale nadal nie zasługuje na całą tę nienawiść. Jest nadal co najmniej 50 000 razy zabawniejszy niż 'Małe meble' Leny Dunham (lub około 70% tak zwanych współczesnych amerykańskich komedii robionych w dzisiejszych czasach).

Nielsen zrobił już lepsze filmy, ale ten film jest wystarczająco dobry, żeby był przyjemny i lekko zabawny. Ta komedia, w której występuje Leslie Nielsen i inteligentnie wyreżyserowana przez Mela Brooksa, jest naprawdę dobra. Jest to parodia starych filmów grozy, w których Drakula jest arystokratycznym nieumarłym, żyjącym z krwi niewinnych ludzi. Film jest bezpośrednio inspirowany starymi produkcjami Hammer Studios i _Draculą_ Francisa Forda Coppoli, która była jeszcze niedawno, gdy film został wydany. Scenariusz jest więc podobny we wszystkich aspektach do ostatniego filmu, o którym wspomniałem.

„Dracula: Mroczne cienie“ (1995) to parodia Mel Brooksa na opowieść o Drakuli z tym samym zabawnym stylem i głupim humorem co „Młody Frankenstein“ (1974) i „Spaceballs“ (1987). W przeciwieństwie do „Miłość od pierwszego wejrzenia“ (1979) z Georgem Hamiltonem, historia nie rozgrywa się we współczesności, ale jest w zasadzie głupim przerobieniem pierwszej połowy „Drakuli” (1992) wraz z kawałkami z innych filmów o Drakuli. Z Nielsenem w roli głównej nie możesz nie myśleć o filmach Nagi rewolwer. Tymczasem Steven Weber jest efektywny jako Harker, a Peter MacNicol wciela się w postać Renfielda.