Jak zdobyto Dziki Zachód How the West Was Won

Kierując się ku obiecanemu ziemi, rzeczywiście. Jeden z ostatnich wielkich filmów epickich MGM, który odniósł ogromny sukces, Jak zdobywano Dziki Zachód wciąż ma wystarczająco dużo jakości, aby zasługiwać na wysoką pochwałę. Opowieść, która napędza film, została sugerowana przez serię o tej samej nazwie, która pojawiła się w magazynie „Life” w 1959 roku. Narracja obraca się wokół jednej rodziny, Prescottów, którzy wyruszają na zachód w 1839 roku. Oni i ich potomkowie wypełniają pięć segmentów filmu, które reżyserowali trzej różni mężczyźni, „Rzeki”, „Równiny” i „Przestępcy” pod przewodnictwem Henry'ego Hathawaya, „Wojna domowa” od Johna Forda i „Kolej” od George'a Marshalla. Nagrany w unikalnym formacie Cinerama, który w skrócie oznacza trzy kamery nagrywające jednocześnie, aby zaprojektować pełne doświadczenie dla ludzkiego oka, produkcja ma obsadę gwiazdorską i czterech doskonałych operatorów kamery wspierających historię. Wymienienie całej obsady zajęłoby wieczność, ale w większości główne role obsadzone były przez gwiazdy, które wcześniej już występowały jako główne. Operatorzy kamery są naturalnie kluczowi, ponieważ taka rozległa historia nieuchronnie ma rozległe widoki, oni odnoszą sukcesy z naprawdę wyjątkową pracą: William H. Daniels, Milton Krasner, Charles Lang Jr. & Joseph LaShelle, cztery wielkie nazwiska, które pomagają sprawić, że film jest poetyckim pięknem. Ogólnie rzecz biorąc, jest to niewątpliwie dalekie od doskonałości, skargi takie jak wyczerpanie się filmu ku końcowi (ironia losu, skoro parowóz odgrywa tam znaczącą rolę), oraz zawiłe intrygi, są wystarczająco uzasadnione. Jednak gdy film jest dobry, jest naprawdę dobry: tratwa w rwących rzekach, atak Czejenów, pęd bizonów i napad na pociąg, każdy z nich jest na tyle dobry, aby być punktem kulminacyjnym w oddzielnych filmach. Nawet piosenki są przyjemne, szczególnie gdy obracają się wokół pełnej życia Debbie Reynolds, podczas gdy transmisje domowe są teraz wreszcie na poziomie godnym inwestycji, czasu i pieniędzy. Trudno nie polubić dla fana westernów, a ma wystarczająco wiele w sobie, aby przyciągnąć przypadkowego widza, Jak zdobywano Dziki Zachód naprawdę jest przypadkiem tego, że takich filmów już się nie robi. 8/10

Unikalny, zabawny westernowy epos składający się z wignietek jest mieszanką dobrego i złego

Jest niemal niemożliwe sobie wyobrazić, jak ktokolwiek mógłby zgromadzić tak kompletną grupę gwiazd Hollywood (zarówno przed, jak i za kamerą), aby stworzyć ten epicki opowiadanie o pionierskim duchu Ameryki w XIX wieku. Od otwierających dźwięków ścieżki dźwiękowej Alfreda Newmana możemy być pewni, że czeka nas coś wielkiego - i, kinematograficznie mówiąc, na pewno tak jest. Historia jest zasadniczo epizodyczna, przedstawia trzy etapy w życiu rodzin, które emigrują na zachód, napotykając praktycznie każdą przeszkodę i niebezpieczeństwo, jakie tylko można sobie wyobrazić - gorączka złota, koleje (i rabusie!), Indianie, wojna secesyjna - i teren - który stawia wyzwanie nawet najbardziej przystosowanym i zdeterminowanym rodzinom. Debbie Reynolds zapewnia wczesną rozrywkę przy ognisku z energicznym wykonaniem piosenki Sammy'ego Cahna "Dom w Łące", który ustawia scenę, gdy przemierzają dzicz. Nie ma sensu wymieniać gwiazd, byłoby łatwiej wymienić tych, którzy nie wzięli udziału - ale są niektóre godne uwagi występy Karla Maldena i Jimmy'ego Stewarta na początku naszej podróży; George Peppard ma wyraźny błysk w oku, Henry Fonda "Jethro" - a Richard Widmark również dodaje trochę charakteru jako twardy człowiek kolejowy "King". Proces starzenia się jest mniej dobrze zarządzany, aplikacja szarego barwnika na Reynoldsa i Pepparda jest tak oczywista, że kwestionuje się jej konieczność - wiemy, że minęły lata, to tylko wydaje się przesadzać to, co potrafimy sobie wyobrazić. Pisanie korzysta z jednej ręki na sterze (było trzech reżyserów i tyle samo na zdjęcia); z często treściwymi, ziemistymi dialogami dobrze wykonanymi przez mnóstwo aktorskiego talentu. Trwa to 2¾ godziny, ale jesteśmy uniesieni bez zbyt wielkiego wysiłku poprzez ich przygody, historie miłosne, tragedie i czystą upartość. Narracja od Spencera Tracy'ego graniczy czasem z obleśnym sentymentalizmem, zwłaszcza z jego epilogiem, ale jeśli lubisz dobrego westerna, to trudno znaleźć coś lepszego...