Śmiertelna wyliczanka Murder by Numbers

Umowa zawarta z bezwzględnym ogniem, która wymaga, że podczas gdy niektórzy żyją, inni umierają. Nowoczesna wersja sprawy Leopolda i Loeba, w reżyserii Barbeta Schroedera i ze Sandrą Bullock w roli policjantki z bagażem emocjonalnym, która stara się udowodnić, że dwaj uczniowie szkoły średniej (Ryan Gosling i Michael Pitt) popełnili doskonałe zabójstwo - tylko dla zabawy, rzekomo. Film nie jest niczym szczególnie okropnym, jest dobrze zagrany przez głównych aktorów, wciągający narracyjnie, pięknie sfilmowany przez Luciano Tovoli i Schroeder nakłada na produkcję odpowiednie poczucie niepokoju. Niestety, scenarzysta Tony Gayton nie nadał dwóm chłopcom psychologicznej głębi, co sprawia, że całe motywy i środki, a także śledztwo w takim przypadku, są płytkim ćwiczeniem w tworzeniu filmu sensacyjnego. Długość filmu wynosząca dwie godziny nie pomaga, ponieważ to tylko dalej irytuje, że nie zostało napisane więcej na temat postaci Goslinga i Pitta, a jednocześnie ujawnia, jak sztampowy i klasyczny jest ten obraz. Kiedy historia powinna być psychologicznie głęboka, oznacza to frustrujące doświadczenie oglądania. 6/10

Porządny kryminalny thriller, który obejrzałem w 2002 roku (prawdopodobnie w kinie, ponieważ wtedy regularnie chodziłem co tydzień) i mimo że nigdy mnie specjalnie nie zachwycił, nadal uważałem go za wart obejrzenia dzięki występom młodego Ryana Goslinga (tylko jego piąty film) i Michaela Pitta, a Sandra Bullock była w porządku jako uszkodzony detektyw zabójstw. Fabuła przypomina odcinek z Criminal Minds, co dla mnie nie jest złą rzeczą. Również było zabawnie zobaczyć Nicka Offermana w małej roli. **3,25/5**

To jest kolejna rola, w której Sandra Bullock wciela się w rolę policjantki na obrzeżach swojego zespołu. Jest to „Cassie“, kobieta z problemami z bliskością, która zostaje połączona z „Samem” (Ben Chaplin), z którym bawi się jak z kotem, zarówno osobiście, jak i w ich sprawie, aby zbadać to, co wygląda na doskonałe morderstwo. Wyraźny brak wskazówek prowadzi jej węszenie jak krewetka do szkoły, gdzie, bez najmniejszego dowodu, skupia się na bogatym „Haywoodzie” (Ryan Goslingu), do którego ma natychmiastową niechęć. Dalsze węszenie prowadzi parę do „Pendletona” (Michael Pitt), który lubi odrobinę kawioru, tak jak martwy trup. Czy wszyscy są ze sobą powiązani? Rzadko widziałem tak potencjalnie porządny zespół aktorski zmarnowany jak w tym przypadku. Bullock po prostu nie jest na tym poziomie, jej postać jest dość nudna, a relacja z Chaplinem, który jest poza swoim zasięgiem, po prostu nie działa. Między Goslingiem a zawsze tajemniczym Pittem jest tu iskierka homoerotycznego związku, ale myślę, że może to tylko dlatego, że moje myśli szukały powodu, aby przetrwać tę naprawdę rozczarowującą produkcję. W końcu to walka woli, a ci, którzy zdają się trzymać wszystkie asy w rękawie, grają swoją kartą, jakby ich ręce zostały amputowane; zbyt dużą rolę odgrywa przypadek w rozwiązaniu i zaledwie kilka minut przed dwoma godzinami zauważyłem, że patrzę przez okno na mewy zbyt często. Niezbyt dobre!