Lot Feniksa Flight of the Phoenix

To mogłoby być jedno z tych filmów, które są "tak złe, że są dobre". Jest to remake klasycznego filmu o mężczyznach w beznadziejnej sytuacji, gdy ich mały samolot rozbija się na pustyni. Nadzieja powraca, gdy jeden z mężczyzn ujawnia, że potrafi zrobić samolot, a inni mu wierzą. W takiej historii wątki poboczne i poboczne historie tworzą historię. Tutaj wątki poboczne są karykaturalne i wymuszone. Postacie są zupełnie bez motywacji. Można prawie zobaczyć, jak aktorzy krzywią się z powodu udziału w tak okropnie napisanej historii. Właściwie zastanawia się, czy kiedyś napisano go w celu bycia "tak złe, że dobre" historią. Nie jestem pewien. Ten film naprawdę nie ma żadnego uroku, żadnej inspiracji, żadnej motywacji, i to może być zbyt złe, żeby nawet znaleźć się na liście "tak złe, że dobre".

Myślę, że ta nowa wersja historii stara się być odmienna od wersji z 1965 roku. Przesunięto lokalizację i zaktualizowano dialogi aż do momentu, który daje jej szansę na walkę. Samolot wpada w piaskową burzę nad pustynią Gobi i rozbija się. Ocalałym zależy na opracowaniu planu, zanim woda się skończy. Niestety, poza wysiłkami Giovanniego Ribisiego jako projektanta "Elliotta" (i to dlatego, że czasami przypomina Hardy'ego Krugera), gra aktorska jest dość żałosna. Dennis Quaid zasługuje na uznanie za podjęcie roli Jimmy'ego Stewarta - to nigdy nie było łatwe, ale po prostu nie ma tego ekranowego wyrazu. Reszta zespołu stanowi mało znaczącą grupę, a reżyseria Johna Moore'a niewiele robi, aby dostarczyć jakiekolwiek poczucie zagrożenia czy desperacji, gdy ich sytuacja staje się coraz gorsza, a ich relacje osobiste stają się coraz bardziej napięte. Wygląda to w porządku, ale ostatecznie wychodzi na to, że jest to nieco lepszy telewizyjny film, którego konieczność kwestionowałem.

Projekt jest idealny, jedyną wadą jest to, że musimy polegać na Tobie, abyśmy mogli go latać.