Nawiedzony Dom The Haunting

Wiele lat temu mały orzech poprosił Mamę i Tatę o zgodę na pozostanie na górze i obejrzenie tego filmu. Wkrótce tego pożałował, ponieważ ta przerażająca opowieść o duchach sprawiła, że mały chłopiec prawie załatwił się w gacie, i minęło jeszcze kilka dni, zanim mógłby zasnąć z wyłączonymi światłami. Nawet dzisiaj nie mogę oglądać tego filmu w pustym domu przy zgaszonych światłach. Jest po prostu zbyt przerażający. Robert Wise miał jedną z najbardziej zróżnicowanych i wybitnych reżyserskich karier w historii Hollywoodu, i doskonale rozumiał, że psychologicznie mówiąc, to, czego nie widzisz, może cię zranić. Wyobraźny widz prawie zawsze wypełni pustkę czymś o wiele bardziej strasznym niż to, co reżyser mógłby pokazać na ekranie. To jest wzór, który w dużej mierze został porzucony, i jest to główny powód, dlaczego większość dzisiejszych filmów grozy jest absolutnie beznadziejna. Spróbuj tego. Poczekaj do zmroku. Poczekaj, aż nikt inny nie jest w domu. Wyłącz światła i obejrzyj. Wyzwalam cię...

Nawiedzony dom jest reżyserowany przez Roberta Wise'a, a scenariusz napisał Nelson Gidding na podstawie powieści Shirley Jackson The Haunting of Hill House. W rolach głównych występują Julie Harris, Claire Bloom, Richard Johnson, Russ Tamblyn i Lois Maxwell. Muzykę skomponował Humphrey Searle, a zdjęcia wykonał David Boulton. Hill House ma burzliwą historię, śmierć, czy to przez przypadek, czy samobójstwo, tam miała miejsce na przestrzeni lat. Dziś Dr. Markway, antropolog i badacz zjawisk paranormalnych, prowadzi zespół czterech osób na pobyt w Hill House, gdzie będą przebywać przez pewien czas w nadziei, że Markway może udowodnić, że tam mieszka coś paranormalnego...

Prosty film z podstawowym scenariuszem, ale który straszy nas tak, że ma nadal wpływ na produkcje horrorów. Filmy o nawiedzonych domach? Kto widział jeden z nich, widział je wszystkie... prawda? Lubię myśleć, że nie. A ten film jest prawdopodobnie dziadkiem wielu z nich! Aktualnie zapomniany z powodu upływu czasu, film miał znacznie słabszy remake w 1999 roku, a wierzę, że jest sam w sobie przepisem na „House on Haunted Hill”, wydanym trzy lata wcześniej, w 1959 roku, i który również zasługiwał na nową produkcję w ostatnich latach. Wpływ tego filmu na przemysł i gatunek horroru był zauważalny i nadal ma pewne echa.

Bogaty „Crain” buduje gotycką rezydencję w odległej części Nowej Anglii, gdzie planuje zamieszkać ze swoją nową żoną i córką. Tajemniczym sposobem nie żyje wystarczająco długo, by kiedykolwiek się tam przeprowadzić, a gdy przeskakujemy prawie o wiek do przodu, zastajemy dom ponury i zaniedbany, teraz dziedziczony przez dalekiego krewnego córki. To właśnie ten dom „Dr. Markway” (Richard Johnson) postanawia zbadać. Przekonał nowego właściciela „Pani Sannerson” (Fay Compton), aby pozwolił mu i jego zespołowi spróbować udowodnić albo obalić, czy istnieją duchy! Ten dom będzie idealnym miejscem dla jego pracy, wspomagany przez jej dość nieodpowiedzialnego siostrzeńca „Luke'a” (Russ Tamblyn) oraz medium duchowe „Teodorę” (Clare Bloom) i młodą „Nell” (Julie Harris), która wydaje się nerwowo związana z domem i jego tajemnicami. Kiedy zapada noc, a przez następne kilka dni odkrywamy, że wokół tej budowli krążą naprawdę przerażające historie dotyczące nadużyć zarówno fizycznych, jak i psychicznych wśród mieszkańców. Oczywiście, te szopki głęboko wpływają na młodą „Nell”, a gdy próbuje się zmierzyć z nimi, te strachy wydają się zaraźliwe, bo wkrótce wszyscy są równie przestraszeni przez liczne przerażające nieuzasadnione działania zachodzące w tym domu. Pytanie brzmi, czy to naprawdę działanie z innej wymiaru, czy może zimne i obliczone umysły próbują trochę manipulacji. To naprawdę dość przerażająca adaptacja książki, która wykorzystuje trochę przyćmione i dość brutalne fotografie, dużą ilość zręcznie wyprodukowanego dźwięku oraz dwa silne występy od Bloom i Harris, aby pomóc stworzyć narastające poczucie grozy, gdy panika się nasila, a myślenie racjonalne ucieka przez okno. To nie jest horror, który polega na keczupie i galaretowatych oczach, jest o wiele bardziej wyrafinowany i w przeciwieństwie do wielu swoich współczesnych naprawdę kształtuje poczucie zagrożenia aż do samego zaskakującego zakończenia. W ciemną zimową noc, gdy za oknem wieje wiatr, warto to obejrzeć - może nie dla tych, którzy są zaniepokojeni.