Nietykalni The Untouchables

Nigdy nie przestawaj walczyć, dopóki walka się nie skończy, tutaj kończy się lekcja. To dobry film gangsterski, jaki kiedykolwiek został stworzony, DePalma oddaje sprawiedliwość elektryzującemu scenariuszowi Mameta. Gra aktorska jest na najwyższym poziomie, nieunikniona łatwość, z jaką DeNiro wkłada grozę w postać Capone'a, jest dość imponująca, podczas gdy świeżo wyglądająca bojownicza wytrwałość Andy'ego Garcii jako George Stone to coś jak zachwycające doświadczenie. Jednak to nie wystarczy, ponieważ nadal potrzebujemy, aby główni aktorzy niesli film, jeśli ma odnieść sukces. Connery jest pewnym występem (akcent oczywiście poza tym, ale kogo to obchodzi, gdy kreacja postaci jest tak ostra, jak tutaj?), ale to Costner jako Eliot Ness świeci jak gwiazda, którą niedługo miał zostać, to magiczne wykonanie, które potrafi połączyć prawdziwą czułość rodzinną z małymi wypadami na ciemną stronę w pogoni za tym, aby dobro zwyciężyło nad złem.

The Untouchables z Tomem Hardym w roli głównej jest wydawany w tym tygodniu, więc postanowiłem odwiedzić klasyczny film z końca lat 80., który również przedstawia Al Caponea (tym razem w postaci Roberta De Niro). Jednym z moich postanowień na rok 2020 jest recenzowanie starszych filmów, klasycznych, o których nigdy nie pisałem, a może przejście przez filmografię reżysera przed jego / jej kolejnym dużym filmem. Spróbuję także zrecenzować poprzednie filmy z serii, na przykład, zanim pojawi się Mulan jako film aktorski, zdecydowanie ponownie obejrzę i zrecenzuję oryginał z 1998 roku. Rozumiesz mój punkt.

Howard Hawks zdefiniował wielki film jako „trzy dobre sceny i żadnej złej.” The Untouchables ma jedną z największych scen w historii kina, i to nie tylko dlatego, że jest wzorowana na najbardziej znanej scenie w Pancerniku Potiomkin; ta scena stała się ikoniczna sama w sobie. Ten film Briana De Palmy ma kilka innych dobrych scen, i argumentywnie nie ma ani jednej złej; ma jednak kilka scen, które nie mają sensu - nawet niektóre z tych dobrych.