Jej wysokość Afrodyta Mighty Aphrodite

Starszy mężczyzna zaprzyjaźnia się z życzliwą prostytutką. Scenarzysta z Manhattanu (Woody Allen) poznaje młodą matkę swojego adoptowanego chłopca, prostytutkę (Mira Sorvino), i stara się jej pomóc. Jego żona (Helena Bonham Carter) jest pochłonięta swoją ambitną pracą jako kuratorka galerii sztuki, a ponadto flirtuje z kolegą (Peter Weller). Czasami do akcji wkracza chór grecki (F. Murray Abraham, itp.), który łączy historię z historią Odyseusza. „Mighty Aphrodite” (1995) to ekscentryczna komedia osadzona w Manhattanie, co nie jest zaskoczeniem przy reżyserii Woody'ego. Serce fabuły, opisane w moim tytule powyżej, przypomina „Hardcore” (1979) minus powagi. Zarówno Helena, jak i Mira były w pełni swojej formy i wyglądają świetnie w zupełnie przeciwny sposób. Film jest zabawny, poruszający i ironiczny. Podobał mi się śmiały element chóru greckiego, coś, z czym mało który filmowiec mógłby sobie poradzić, ale Woody robi to z łatwością. Film trwa 1 godzinę, 35 minut i został nakręcony w Manhattanie, a sceny chóru greckiego zrealizowano w Teatro Greco na Sycylii, we Włoszech.

Aby zminimalizować niedogodności w ich codziennym życiu, para małżeńska adoptuje dziecko od urodzenia, ale gdy ma pięć lat, iskra z ich małżeństwa zaczyna gasnąć. On jest dziennikarzem sportowym i trochę nudzi się z jej (Helena Bonham Carter) bardziej „artystycznymi” przyjaciółmi, których zna z jej absorbującej pracy w galerii. Kiedy ich adoptowany syn „Max” zaczyna okazywać oznaki tego, że może być jakimś cudem, ojciec „Lenny” (Woody Allen) postanawia, że chce spróbować odnaleźć biologiczną matkę. Wyobraź sobie jego rozczarowanie, gdy odkrywa, że to jest „Linda” (Mira Sorvino). Jest drogą prostytutką z beznadziejnymi aspiracjami, aby dostać się na scenę, i grubą jak dwie krótkie deski. Postanawia, że może jej pomóc wyjść z jej złych dróg, więc próbuje połączyć ją z jednym ze swoich przyjaciół, aby lepiej dostosowała się do jego własnych oczekiwań co do rodzica tego chłopca geniusza. Przez cały czas „Lenny” (i publiczność) jest informowany i prowadzony przez zespół artystów z antycznego chóru greckiego, którzy oferują mu mądre słowa mądrości i proroctw, których nieuchronnie wybiera ignorować - i tak wynik może czasami przypominać dzieło, które mogłoby sprawić dumę Ajschylosowi. Allen zawsze wydaje mi się taki sam, i tutaj nie jest inaczej, ale Sorvino naprawdę dostarcza towar jako dobra chętna kobieta, która ma szczery pęd na milę. Oczywiście, jest tam obowiązkowa różnica wieku między nimi, i między nim a jego żoną (ona jest trzydzieści lat młodsza), co znowu służy do podgrzewania frustracji mężczyzny, który zdaje się być zdeterminowany, by nigdy się nie zadowolić - ale hej, czy nie jest to prawda o większości filmów Woody'ego Allena. Jest trochę dowcipu z obserwacyjnego scenariusza, ale naprawdę wszystko zależy od komediowo potężnych artystów dostarczających swoje ostrzeżenia o nieszczęściu i radości, oraz od doskonale angażującej Sorvino, aby to zadziałało. Oni to robią.