Heretyk Heretic

Przypuszczam, że wielu z nas miało na progu bożą grupę, próbującą sprzedawać swoje filozoficzne myśli, ale wątpię, czy wielu z nich jest tak przygotowanych lub kuszących jak „Reed” (Hugh Grant), gdy entuzjastyczne siostry „Barnes” (Sophie Thatcher) i „Paxton” (Chloe East) przychodzą do jego drzwi. Obietnice spotkania z jego żoną i nieco jagodowego ciasta przyciągają je, a niedługo mają znaczącą debatę, która trochę stawia dziewczęta w niezręcznej sytuacji. To napięcie tylko się pogłębia, gdy nie ma żadnego znaku żony, a zapachowa świeca okazuje się mieć bardzo nietypowy i oświecający aromat. Dochodzą do wniosku, że najlepszym planem jest wyjście z jego domu, ale nie będzie to łatwe. Ma inne plany, i będą musiały zagrać w grę w wiarę/niewiarę, jeśli mają jakąkolwiek nadzieję na powrót do swojego kościoła. Aspekty horroru w tej historii nie są szczególnie interesujące - to swego rodzaju kompetentny hybryd „Escape Room” spotyka „Cluedo”. To, co pomaga wyróżnić tę historię to subtelnie groźny wysiłek Granta i standard pisania scenariusza. Rozmowa między trójką przez pierwszą połowę filmu jest dość zastanawiająca samą w sobie. Stawia pytania, które są naprawdę ważne i godne rozważenia zarówno dla tych zorganizowanych, jak i tych bez organizowanej wiary. Twierdzenia o „iteracjach”, hamburgerach i grach w „Monopoly” również stawiają kilka solidnych pytań dotyczących wołów i koni, które dość doceniłem, ponieważ zostaliśmy zaproszeni do przemyślenia całego zakresu monoteistycznych religii i ich roli w naszym życiu. Te dwie kobiety dobrze się tu ze sobą komponują, zdając sobie sprawę, że są w pewnym rodzaju niebezpieczeństwa - zarówno intelektualnego, jak i fizycznego, a to drugie zagrożenie jest dobrze pokazane przez niektóre przerażające ustawienia i kreatywnie wykorzystane dźwięki. Nie polubiłem zakończenia - tak naprawdę uznałem je za bardzo rozczarowujące, jakby Scott Beck po prostu skończył pomysły lub nie miał odwagi swoich wcześniejszych przekonań, ale to najbardziej istotna rola, jaką widziałem Granta grać od dłuższego czasu i dobrze ją utrzymuje. To nie jest typowe psychologiczne dramat i warty obejrzenia, jak sądzę.

To jest okrutny, dziwaczny, absurdalny i całkowicie wart obejrzenia film. Jest to przekręcony koktajl, który dzięki nieskazitelnemu eleganckiemu portretowi czystego zła od Granta jest zaskakująco strawny. Jego występ przynosi złowieszczy urok, który łagodzi szaleństwo, sprawiając, że najbardziej absurdalne horrory filmu wydają się niemal wyrafinowane.

W nowym filmie "Heretyk" dwie misjonarki o imionach Siostra Barnes (Sophie Thatcher) i Siostra Paxton (Chloe East) spędzają dni w wspólnotach i starają się przyciągnąć nowych członków do swojej wiary. Siostra Paxton jest z nich dwóch bardziej zamknięta, podczas gdy Siostra Barnes pochodzi z wschodniego wybrzeża i dołączyła do kościoła przez konwersję, co sprawia, że jest mądrzejsza w sprawach świata w porównaniu do swojej koleżanki.

Nie zważając na to, co ktoś mógłby powiedzieć, nałożenie pomadki na świnie nie zmienia faktu, że wciąż masz do czynienia ze świnia. I tak właśnie jest w przypadku tego fatalnie nieudanego próby inteligentnego horroru od scenarzystów i reżyserów Scotta Becka i Bryana Woodsa. Kiedy dwie naiwne mormońskie misjonarki (Sophie Thatcher, Chloe East) odwiedzają odległy dom strasznego, rozmownego samotnika w średnim wieku (Hugh Grant) w próbie jego nawrócenia, trio rozpoczyna długą rozmowę na temat natury „jedynego prawdziwego wyznania“. Do pewnego stopnia jest to intrygująca dyskusja filozoficzna - przynajmniej na jakiś czas - aż stopniowo przechodzi w serię długich, niepowiązanych, nierozwiązanych segmentów, które próbując cierpliwość widza. Dialog coraz bardziej sprowadza się do serii przesadnych sztuczek podkopanych przez nieprawdopodobny rozwój postaci, zwłaszcza między dwiema rzekomo niewinnymi, które zaczynają mówić w sposób trudny do zaakceptowania w świetle ich rzekomo łatwowiernego, niewtajemniczonego charakteru i wąskiego światopoglądu. Ale potem, w desperackiej próbie zatrzymania zanikającej uwagi widzów, obraz degeneruje się w nic więcej niż błądzący film slasher, choć z lepszym projektem produkcji niż zazwyczaj znajduje się w takich filmach. Co więcej, ta oferta frustrująco „pożycza“ z niekończącego się strumienia religijnych, filozoficznych i filmowych źródeł, sugerując nawet, że to mogłoby stać się drugim przyjściem franczyz „Efekt motyla“ i „Matrix“. I choć Grant i jego współpracownicy naprawdę dostarczają więcej niż zdolne portretowanie trzech głównych postaci, nawet ich występy nie wystarczają, aby zatuszować wrodzone słabości tego materiału, bez względu na ilość nakładanej pomadki. Biorąc pod uwagę powyższe, jestem naprawdę zdziwiony wieloma uznawanymi odpowiedziami, jakie ta oferta otrzymała, biorąc pod uwagę jej nużącą narrację i pretensjonalną, w dużej mierze bezsensowną ogólną kierownicę, eksperyment, który po prostu nie działa. Jako fan inteligentnego gatunku horroru i jego celu podniesienia treści bardziej klasycznych wydań w tej dziedzinie kinematografii, jestem poważnie rozczarowany, że zainspirowani twórcy „Ciche miejsce“ (2018) nie stworzyli tutaj czegoś lepszego, wynik, który zdecydowanie jest sam w sobie herezją.