3000 metrów nad ziemią Flight Risk

'Flight Risk' to film, który mnie całkowicie nie przekonał, chociaż ostatecznie myślę, że mi się podobał. Z jednej strony ma niekonsekwentne napięcie, wątpliwy humor i naprawdę nie bawi tak, jak powinien thriller akcji. Z drugiej strony występy są dobre, zewnętrzne ujęcia samolotów są przekonujące, a skomplikowana natura czyni go wartym oglądania.

Z bossem kryminalnej rodziny „Moretti” chysta się iść na sąd, jego księgowy „Winston” (Topher Grace) postanawia raczej udać się do alaskańskiej dziczy. Na nieszczęście dla niego, zdecydowany zastępca marszałka „Madolyn” (Michelle Dockery) tropi go i angażuje pilota jednosilnikowego samolotu, aby go odwieźć z powrotem do Nowego Jorku, aby zeznawał. Pilot (Mark Wahlberg) jest jednym z tych irytująco wesołych facetów i ruszają. Będzie to burzliwy lot, ale gdy zauważy kilka blizn na tym człowieku, okazuje się, że staje się on o wiele bardziej burzliwy, gdy ich mała kabina staje się miejscem dość dużego konfliktu o władzę. To ta klaustrofobiczna atmosfera i dość zaangażowana rola Wahlberga, która tu dostarcza, gdy ta powietrzna gra w kotka i myszkę się podgrzewa. Oczywiście, powtarza się zbyt często a historia jest naprawdę całkiem przewidywalnie słaba, ale scenariusz działa wystarczająco dobrze i z Grace'em wybuchowym dowcipem oraz kompetentnym występem Dockery to faktycznie nie jest zły seans na dziewięćdziesiąt minut.

Mark Wahlberg rozbił się helikopterem CIA do samolotu, a potem pobił kilku Koreańczyków. Arcydzieło.

Ryzyko lotnicze (2025) zaczyna obiecująco, z mocnym ustawieniem, solidną pracą kamery i intrygującą atmosferą. Pierwsze ujęcia w kabinie wciągają cię, a sekwencja startowa oferuje ładne wizualizacje krajobrazu. Ale gdy samolot wzlatuje, film traci swoją ostrość. Reżyseria jest kompetentna, ale brakuje jej prawdziwego stylu, przechodząc w standardowe zmienianie się dialogów między postaciami, co sprawia, że wszystko staje się przewidywalne. Fabuła próbuje budować napięcie za pomocą szpiegostwa i intryg, ale nigdy się w pełni nie rozwija. Postacie podejmują wiele wątpliwych decyzji, a scenariusz nie robi wiele, aby sprawić, żeby były one wiarygodne.

Flight Risk rozbił się i spłonął spektakularnym sposobem. Jest tak zagubiony w kwestii własnej tożsamości, że nigdy nie wznieca się. Niezręcznie balansuje na granicy między bezmyślnym filmem akcji a napiętym, klaustrofobicznym thrillerem, zawodząc na obu frontach. Ogólny scenariusz to katastrofa, z dialogami tak drewnianymi, że nawet najbardziej błahe rozmowy sprawiają wrażenie testu wytrzymałości. Tempo jest równie okropne, z martwymi, generycznymi interakcjami ciągnącymi się między absurdalnymi sekwencjami walk. Oprócz nieprawdopodobnego poziomu zawieszenia niewiary, obsada również nie potrafi poprawić przerażającego materiału.