My Fair Lady My Fair Lady

Różnica między damą a dziewczyną kwiatową nie polega na tym, jak się zachowuje, ale na to, jak jest traktowana. Profesor fonetyki z wyższej klasy społecznej Henry Higgins (Rex Harrison) zgadza się na zakład, że może uczynić z hałaśliwej londyńskiej dziewczyny mówiącej Elizy Doolittle (Audrey Hepburn) osobę prezentującą się w wysokich kręgach. Wersja broadwayowska Lernera i Loewa na podstawie sztuki George'a Bernarda Shawa „Pygmalion” trafia na duży ekran i sprawia ogromną radość. Zwycięzca 8 zasłużonych Oscarów, film odznacza się doskonałymi występami, piosenkami, które albo cieszą, albo rozgrzewają serce, przepięknymi kostiumami (Cecil Beaton) i w reżyserii George'a Cukora, który potrafił połączyć elementy teatralne z podstawami ludzkich interakcji. Julie Andrews grała Elizę Doolittle na scenie i dla wielu było to bolesne, że Hepburn otrzymała rolę w tej filmowej wersji. To naprawdę nie ma znaczenia, Andrews poszła i zrobiła kolejną odoję do radości w „Mary Poppins”, podczas gdy tutaj Hepburn (zdubbingowana przez wspaniałą Marni Nixon dla numerów muzycznych) absolutnie rozświetla ekran, będąc zabawna, serdeczna i po prostu piękna w równym stopniu. Nie dla każdego oczywiście, wymaga sporo cierpliwości, ponieważ trwa 170 minut, podczas gdy niektóre problemy z przeszłości (o których mi nie zależy nawet pisać) drażnią innych. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się patrzeć na zegarek, jestem zbyt zajęty stukaniem nogami i zachwycony wszystkim. Jeśli zaangażujesz się za pierwszym razem, gdy tylko to zobaczysz? to okaże się, że to miłość, która trwa wiecznie. Bloomin Loverly! 9/10

Film z dużą ilością jakości, ale także z kilkoma błędami, które są trudne do wybaczenia. Ten film silnie inspirowany klasyczną historią Pigmaleona zabierze nas do wczesnych lat XX wieku, gdzie poznajemy zarozumiałego lingwistę Prof. Henry'ego Higginsa. Jest ekspertem od języków i dykcji i jest przekonany, że większość Brytyjczyków nie potrafi poprawnie mówić swoim językiem. Jego sebkowski i egoistyczny sposób postępowania, w jaki decyduje się wykorzystać inną osobę dla swoich celów bez zastanowienia. Higgins jest jasnym misogynistą i uważa, że ma moc formować ludzi według swoich upodobań. Technicznie film jest niesamowity z doskonałą kinematografią i niesamowitymi kostiumami, zwłaszcza te, które zostały stworzone dla Hepburn, i które do dziś znajdziemy w prywatnych kolekcjach i muzeach. Obsada ma kilka ważnych aktorów, gdzie Audrey Hepburn świetnie radzi sobie w roli Elizy, ale czuję, że film nie wykorzystuje w pełni jej potencjału. Rex Harrison dominuje sceną i wydaje się idealnie pasować do roli, którą wcześniej grał na Broadwayu. Stanley Holloway i Jeremy Brett przynoszą swoim doskonałym występem wartość do mniej wykorzystywanych postaci.

Ostatnie badania twierdziły, że Anglicy mają najbardziej seksowne akcenty na świecie. Być może nie dokładnie ten rodzaj uznania, którego szukał „Prof. Henry Higgins” (Rex Harrison), kiedy, zniechęcony normami swojego ojczystego języka mówionego wokół Londynu, wybiera biedną „Elizę” (Audrey Hepburn) z jej kwiatowej sprzedaży i obiecuje swojemu równie pełnemu przyjacielowi „Col. Pickeringowi” (Wilfred Hyde-White), że może ją nauczyć przejść w bardziej wyrafinowanej społeczności jako księżna. Pomimo jej początkowych głośnych protestów - ilustrujących jego dokładny punkt, obaj wplątują się w bitwę o wolę, która ostatecznie znacząco wpływa na ich wzajemne opinie i ośmielamy się nawet podejrzewać - może wywołać trochę szacunku... albo więcej...? Nagrodzony Oscarem, BAFTA i Złotym Globem Harrison jest znakomity jako wesoło nadęty profesor, którego pogarda dla praktycznie wszystkiego i wszystkich jest wielka, Hepburn (z dużą muzyczną pomocą od Marni Nixon) świetnie radzi sobie z transformacją z „szmaty“ na „elegancką“ i są tu niektóre wspaniałe charakterystyczne wkłady od Stanleya Hollowaya jako jej (dosyć podłego) ojca; od Gladys Cooper jako jego dość bystrej matki i oczywiście sędziego wszystkich elokucyjnych spraw - „Prof. Karpathy” (Theodore Bikel), który słynnie podsumowuje, że nasza biedna „Eliza” jest Węgierką! George Cukor tutaj dobrze pracował nad doskonale kolorowym, bystrym i angażującym przystosowaniem oryginalnej historii Shawa, a muzyka od Lernera i Loewe oferuje nam niektóre z najlepszych rymowanych tekstów, jakie kiedykolwiek zostały wypisane na papierze: „Dlaczego Anglicy nie mogą“ i „Mogłam tańczyć całą noc“ to dwa szczególne ulubione, a także świetne „Rano wychodzę za mąż“ Hollowaya. W czasach o wiele bardziej bezpośrednich politycznie poprawnych dramatyzacji, myślę, że ludzie mogliby spojrzeć na ten sprytnie skonstruowany cios intelektualnej i seksualnej „wyższości” i niech najlepszy wygra - nawet jeśli nie jest mężczyzną...