Płonące siodła Blazing Saddles

Jestem żonaty z Milenialką i to niesie ze sobą trudności, które są unikatowe dla jej pokolenia. Szczególnie unikatowe, ponieważ ja jestem z Generacji X i jest to cała ta sprawa z odrzucaniem etykiet, a jej generacja jest obsesyjna na punkcie etykiet. I z tym niezrozumieniem satyry lub czarnego humoru, co dręczy to pokolenie. I, oczywiście, fakt, że moje pokolenie w pewien sposób wychowywało się samo, a jej, no, muszę tłumaczyć takie rzeczy jak dlaczego nie miesza się kolorów i bieli podczas prania. Tak czy inaczej, przekonanie jej i jej najlepsze przyjaciółki, żeby usiadły i obejrzały cokolwiek starszego niż 4 lata, to walka pod górę... znowu coś, co jest unikatowe dla Milenialów. To jest dla mnie dziwne, ponieważ urodziłem się po tym, jak to wyszło, i szczerze mówiąc, uwielbiam wiele filmów nawet dziesiątki lat starszych ode mnie.... to nowe mi się nie podoba. Więc błagałem, i błagałem, i w końcu zmusiłem je, żeby obejrzały Blazing Saddles, pod pretekstem, że faktycznie zmusiłem moją żonę (pod groźbą broni i noża) do obejrzenia młodego Frankenstein i jej się podobało. Blazing Saddles wytrzymały około 10 minut, zanim się zdenerwowały z powodu rasizmu. Ale i tak ona i jej najlepsza przyjaciółka i jej chłopak wytrwali, i pod koniec filmu zaczęli krzyczeć o rasizmie, jakbym zmusił je do oglądania Narodzin Narodu. Mel Brooks jakoś przeszedł im nad głowami... ...Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek wcześniej to się zdarzyło... w całej historii świata, jestem całkiem pewien, że nigdy, nigdy wcześniej to się nie stało. Więc znalazłem się z wściekłą żoną i dwiema bardzo wściekłymi przyjaciółkami, oskarżającymi mnie praktycznie o to, że jestem William Luther Pierce. Wciąż nie jestem pewien, co tam się stało. Coś poszło strasznie źle. Ten film trochę kpi z rasizmu, prawda? zamienia to w żart, więc ludzie nie mogą tego brać poważnie i zmusza widza do myślenia, że każdy, kto nosi białą szatę, jest idiotą. Absolutny debil. A jednak ich zbiorowa reakcja zakładała coś przeciwnego. Tak więc, tak czy inaczej, spałem na kanapie przez jakiś czas, powoli ją uspokajając i wyjaśniając, że, nie, w rzeczywistości ten film był PRZECIW rasizmowi. Że Mel Brooks jest daleki od rasisty. Że w rzeczywistości wspiera równość. Ale wciąż jestem bardzo zdezorientowany. Wciąż nie wiem, jak to się stało.

Dorastałem oglądając „Piątkowe Westerny” co tydzień w telewizji, więc trochę jestem zanurzony w gatunku, do którego ta recenzja bierze zabawny i życzliwy punkt widzenia. „Hedley Lamarr” (Harvey Korman) chce zniszczyć swoje własne miasto, aby mógł tanio kupić ziemię dla swojej kolei. Jaki lepszy sposób na wypędzenie ludzi niż mianowanie afroamerykańskiego szeryfa? Sprytny „Bart” (Cleavon Little) doskonale wie, że nie ma żadnego wsparcia ze strony swojej społeczności - nie są najjaśniejszymi narzędziami w skrzyni - więc zatrudnia groźnego „Waco Kid” (Gene Wilder) jako swojego zastępcę. Rewolwerowiec o wątpliwej reputacji i jego szef stopniowo przekonują bojaźliwych mieszkańców miasta, że mogą się sprzeciwić intrygantom „Lamarr” i być może nawet pokrzyżować jego niezbyt sprytny plan. Moją ulubioną sceną musi być wspaniała imitacja Marlene Dietrich przez Madeline Kahn, która śpiewa „Jestem zmęczona”, ale są tu również inne skecze od wszystkiego od „High Noon” po „Chisum” z udziałem Slima Pickensa i Davida Huddlestona, którzy dodają trochę prawdziwych zachodnich akcentów do wydarzeń. Auteur Mel Brooks pojawia się kilka razy, w różnych postaciach, aby dodać trochę dodatkowej komedii do już dość głupiej fabuły, która jest szanująca filmy o kowbojach, ale także dość krytyczna wobec stereotypowych postaci, powtarzających się fabuł i zazwyczaj ich całkowicie przewidywalnych zakończeń. To wszystko miesza się z Little i Wilderem, prezentując nam naprawdę śmieszny, czasami slapstickowy, krytyczny obraz tematu kina, który prawdopodobnie niezbyt wiele się zmienił od 1874 roku!