Oto 'Spinal Tap' This Is Spinal Tap

Czuję się trochę znudzony, prawdopodobnie dlatego, że nie lubię tego głośnego hałasu.

Legendarni brytyjscy rockmani "Spinal Tap" wracają. Po okresie suszy w USA postanawiają wziasc swoj prowokacyjny nowy album oraz swojego fanowskiego reżysera "Marty'ego" (Rob Reiner) i ponownie ugruntować swoją pozycję jako supergwiazdy. "Marty" ma dostęp do wszystkich aspektów ich działalności, gdy tworzy ostateczny dokument ukazujący wszystkie wzloty i upadki, wady i zalety, tej grupy muzyków, którzy uosabiają praktycznie wszystko, co dobre, złe i nadmierne w branży muzycznej, na którą ten film zabawnie krytykuje. Przeplatane kilkoma porządnie zrealizowanymi numerami rockowymi, które mogłyby swobodnie znaleźć się na MTV, jesteśmy wystawieni na skrajności pazerności i chciwości, niektórym zupełnie szalonym tekstom i ich stopniowemu zrozumieniu, że wielkie stadionowe czasy mogą być już dawno za nami. Kłótnie zawsze pozostają po przyjacielskiej stronie toksyczności, ale sprzeczki o ich pikantną okładkę albumu zakazaną w Walmart, ich malejące zainteresowanie skupione teraz tylko na zatroskanych studentach i ich własne ułomności dostarczają przyjemnie autentyczny i często dość zabawny obraz życia po stronie schyłkowej góry showbiznesu - i jest dosyć krytyczny wobec tych, którzy zarabiają na życie z małym lub żadnym talentem, ale z pewnym przekonaniem o tym, co widzą w lustrze. To brytyjski sarkazm i ironia w swoim filmowym wydaniu, zamaskowane w pozornym środowisku, które nawet teraz, po czterdziestu latach, często wywołuje głośny śmiech.

Interesujące, godne uwagi ze względu na swój podgatunek, wiarygodne... ale nie uważam tego za zabawne.