Ucieczka z Nowego Jorku Escape from New York

Zbyt mało z zbyt dużo dobrze opisałoby ten film, który przedstawił nam dystopijny Nowy Jork z potencjałem rozwoju i postaciami, których tło jest dzielone, ujawnione z krótkimi momentami charakteryzacji, które sprawiły, że czułem, jakbym pomijał poprzednika tego filmu. Nie istniał, więc ostatecznym efektem było rozszerzone uniwersum nieznanych okoliczności - z wyjątkiem krótkiego wprowadzenia, które dostaliśmy w napisach początkowych - gdzie wydarzenia ledwo opowiadały historię w trakcie trwania. Tam, gdzie ten film zawodził pod względem scenariusza, niemal go zrekompensował atmosferą i muzyką. Brzmi świetnie przez cały czas, ale zasługa należy się temu, jak minimalistyczna jest przestrzeń dźwiękowa, jak minimalistyczna jest prezentacja oparta na skromności, w tym pokornym podejściu, którego ambicje nie były niesłyszalne. Niestety, nie jest to klasyk, którego wartości produkcyjne stawiają wyzwanie komputerowo generowanym efektom wizualnym dzisiejszych czasów (a ironicznie nowością tego filmu było widok za pomocą widoku drutu), ale jeśli interesuje cię historia i chcesz dokonać analizy kontekstualnej, być może znajdziesz coś, co warto docenić.

Jest rok 1997, a Wyspa Manhattan jest otoczona murami, podczas lotu Air Force One samolot prezydenta zostaje przejęty przez terrorystę, a prezydent katapultuje się w bezpiecznej kapsule dokładnie na środek Wyspy Manhattan. Kiedy uzbrojona jednostka ląduje wewnątrz murów, mówi im się, że prezydent został porwany i muszą jak najszybciej wydostać się z więzienia. Bezradne władze postanawiają posłać tam jednego człowieka samotnie, byłego bohatera wojennego zamienionego na przestępcę, Snake'a Plisskena. Musi on nie tylko przeżyć w niezwykle wrogim więzieniu, ale ma również bombę czasową wszczepioną w ciele, która wybuchnie, jeśli nie wydobędzie prezydenta bezpiecznie w ciągu 24 godzin.

Doskonale oddaje atmosferę „postapokaliptycznego świata, który jednak nie zginął“.