Trzeci człowiek The Third Man

Holly Martens (Joseph Cotten) otrzymuje ofertę pracy od swojego przyjaciela Harry'ego Lime'a (Orson Welles) w powojennej okupowanej Wiedni. Przyjeżdża tam tylko po to, aby odkryć, że Lime nie żyje i każdy świadek ma inną historię. Jako pisarz pulpowy Holly sądzi, że może rozwiązać tajemnicę. To opowieść Grahama Greene'a, a tajemnica to nie tylko kryminał, ale także eksploracja zła. Film ma wiele nietypowych elementów. Ekspresyjna praca kamery zwiększa uczucie grozy. Tradycyjne akompaniamenty orkiestrowe są zastąpione przez jednego muzyka ludowego grającego upiorną melodię na cytrze. Kilka scen filmu jest w niepodpisanych austriacko-niemieckich dialogach, co sprawia, że widzowie czują się tak zakłopotani jak Holly, gdy próbuje porozumieć się z lokalną społecznością. Amatorskie detektywistyczne działania Holly'ego są często komiczne, w historii, która jest śmiertelnie poważna. Jedno z arcydzieł kina noir.

Nikt nie myśli w kategoriach ludzkich istot. Rządy nie. Dlaczego my mielibyśmy?

Nikt nie myśli w kategoriach istot ludzkich. Rządy nie. Dlaczego my mielibyśmy? Trzeci Człowiek jest reżyserowany przez Carola Reeda i napisany przez Grahama Greene'a. Występują w nim Joseph Cotton, Alida Valli, Trevor Howard i Orson Welles. Muzykę skomponował Anton Karas, a zdjęcia wykonał Robert Krasker. Kiedy pisarz Holly Martins (Cotton) podróżuje do Wiednia, aby spotkać się ze swoim przyjacielem z dzieciństwa, Harrym Limem (Welles), jest zasmucony, gdy dowiaduje się, że Harry zginął w wypadku samochodowym. Po wzięciu udziału w pogrzebie Holly wierzy, że śmierć Harry'ego nie była przypadkiem i zaczyna próbować oczyścić imię swojego przyjaciela. Ale nic nie jest takie, jak się na początku wydaje... Minęło ponad 60 lat od premiery, a film noir Carol Reeda nadal wydaje się świeży i trzyma się pod najściślejszą krytyczną obserwacją. Porywająca opowieść, czarny rynek i oszuści fałszujący penicylinę pozostawiają niesmaczny posmak, ale film jest dodatkowo wzmocniony umiejętnością reżysera kreowania niepokojącej atmosfery poprzez styl i klinicznie tempowanymi fragmentami gry. Występy są znakomite, a film produkuje równą dawkę ikonografii i mistycznego mitotwórstwa. Zachwyca narracyjna struktura rozwijająca się w powojennej zniszczonej Wiedni, która idealnie współgra z rozdartą naturą ludzkich postaci. Labirynt wilgotnych brukowanych ulic gości pościgi pieszych z długimi cieniami, znajduje się scena z parkiem rozrywki, która obecnie jest przesiąknięta folklorem, będącym świadkiem błahego zła, i oczywiście te rozległe kanały, domem tak ponurych tonów. Reed przynosi pochyłe kąty, z moralnym upadkiem na porządku dziennym i dodatkową dawką zamieszania, by w końcu zaspokoić wasze spragnione noiru żołądki. Krasker operuje ekspresjonistycznym chiaroscuro, podczas gdy Karas szarpie na swoim cytrze, by zadźwięczał w waszych uszach na wieki. Śledztwo w sprawie morderstwa, bolesna miłość i napięty film noir, Trzeci Człowiek jest trwały w swoich cechach. Zegar kukułkowy i kot, zacienione drzwi i samotny smutny spacer kobiety, dziś wciąż bawi purystów filmowych i nadal jest dokładnie analizowany przez filmowców zarówno w kraju, jak i za granicą. Trzeci Człowiek, to arcydzieło, 10/10

Joseph Cotton ("Holly") przybywa do powojennej Wiednia, aby spotkać się ze swoim byłym kolegą ze szkoły "Harrym Lime" - tylko po to, aby odkryć, że niedawno zginął w wypadku samochodowym. Bez obiecanej pracy zaczyna rozmawiać z przyjaciółmi zmarłego człowieka i szybko zauważa pewne niekonsekwencje, które prowadzą go do podejrzeń. Postanawia dowiedzieć się, co dokładnie się stało. Z dnia na dzień staje się coraz trudniej uzyskać konkretne odpowiedzi - nawet od tych, którym mógłby zaufać - "Mjr. Calloway" (Trevor Howard) ani nawet "Anna" (Alida Valli), kochanka zmarłego mężczyzny - zdają się nie być w stanie (lub chętni) pomóc. Stopniowo zaczyna również podejrzewać, że jest śledzony. Światełka od papierosów w cieniu, przesuwające się postacie przy słabo oświetlonych drzwiach - i zaczyna zdawać sobie sprawę, że jego przyjaciel nie był może tak uczciwy i honorowy, jak by sobie życzył lub się wydawał. Już od początku filmu z muzyką Antona Karasa granej na cytrze jesteśmy traktowani wspaniałą adaptacją tajemniczego thrillera Grahama Greene'a, a Carol Reed naprawdę dobrze radzi sobie z tempem filmu. Robimy postępy, ale "Holly" musi ciężko pracować - tak samo jak my - i jego podejrzani bohaterowie pozostają w cieniu, naprawdę skutecznie. To świetna historia zaufania, lojalności i chciwości, która nadal jest równie dobra teraz, jak była 70 lat temu.

Czy dobry film może być zepsuty przez niewłaściwą ścieżkę dźwiękową? Tak, i ten film jest tego dowodem. Lubię film noir bardzo i ten film oglądałem z przyjemnością. To jeden z tych filmów, których nie można przegapić: ma doskonałą historię, złożone postacie, dużo napięcia i sporą dawkę humoru, bardzo elegancko, niemal spleciony z głównym wątkiem, gdzie mamy młodego amerykańskiego pisarza próbującego rozwikłać bardzo źle wyjaśnioną śmierć przyjaciela w częściowo zrujnowanym mieście Wiedeń po latach po II wojnie światowej. Lokalna policja, zamiast pomagać, wydaje się być częścią problemu i w miarę postępu śledztwa pojawia się coraz więcej wskazań na zbrodnię.