Żelazny krzyż Cross of Iron

Wojna to dla Peckinpaha piekło ocalałych.

Brutalny film o II wojnie światowej z Jamesem Coburnem i Maximilianem Schellem. Kiedy porażka zbliża się na froncie wschodnim, nagrodzony, ale zmęczony walką niemiecki podoficer (Coburn) rywalizuje z nowo mianowanym kapitanem, pruskim arystokratą, który jest obsesyjny na punkcie zdobycia Żelaznego Krzyża (Schell), nawet jeśli musi go zdobyć oszustwem. James Mason i David Warner mają poboczne role. W filmie "Cross of Iron" (1977), który był inspirowany prawdziwą historią Johanna Schwerdfegera, reżyserowany przez Sama Peckinpaha i jest pełen krwawych scen, alkoholu i ogólnie pesymistycznego spojrzenia na życie. Mimo problemów z filmem są tu kilka pozytywów, takich jak świetne akcje, napięcie między Steinerem a Stranskym, występy Coburna i Schella, mroczne refleksje na życie i późna scena z żeńskim rosyjskim oddziałem. Film trwa 2 godziny i 7 minut, został nakręcony w Trieście na północnym wschodzie Włoch oraz w Obrovie w Słowenii, a także w Zagrzebiu i Savudrii w Chorwacji. Wnętrza zostały zrealizowane w studiach Pinewood na zachód od Londynu.

Arystokratyczny kapitan Stransky zostaje dowódcą wykwalifikowanego oddziału mężczyzn, który dobrze współpracuje pod nieustraszoną komendą sierżanta Steinera i wyrusza do walki przeciwko zbliżającym się Sowietom. Następuje krwawe starcie i po zwycięskim powrocie do okopów Stransky namawia pułkownika Brandta, aby go nominował do Żelaznego Krzyża. Steiner jednak postanawia nie wspierać go. Stransky jest wściekły, ale prowadzi długą grę, która kończy się tym, że oddział pozostaje nieświadomy rozkazów i pozostawiony na pastwę wroga o przytłaczającej przewadze. Teraz Steiner musi zmotywować swoich już wyczerpanych i zdemoralizowanych żołnierzy, aby próbowali przedrzeć się przez coraz bardziej wrogi teren, aby wrócić do własnych linii. Film skupia się na ludzkich istotach, ich wadach i siłach, które są ilustrowane poprzez testy, do których każdy jest poddawany. Coburn i Warner dają znakomite występy, podczas gdy Mason nie wydaje się być tutaj naturalny. Produkcja i zdjęcia doskonale oddają degradację, w jakiej żyli ci żołnierze oraz miejscowych, których spotykali. Film jest realistycznym obrazem, jak ci żołnierze żyli w swoich błotnistych warunkach, z małą ilością jedzenia i czasami wręcz zwierzęcymi instynktami.