Django Django

Tajemniczy nieznajomy ciągnący trumnę (Franco Nero) ratuje prostytutkę o imieniu Maria (Loredana Nusciak) i wchodzi do neutralnego miasta przygranicznego, które obsługuje prywatna milicja byłych rebeliantów pod wodzą majora Jacksona (Eduardo Fajardo) oraz niewielka armia meksykańskich rewolucjonistów, pod wodzą generała Hugo (José Bódalo). Jednocześnie jest tam złoto. Wydany w 1966 roku „Django” to kultowy Euro Western wyróżniający się swoją gwiazdą i typowymi karykaturami gatunku. Franco Nero i jego Spaghetti Westernowy sobowtór, Terence Hill, reprezentowali europejską wersję Clinta Eastwooda. Postacie są kartonowymi karykaturami, a brutalne przemoc, która jest tak sadystyczna i przesadzona, że jest komiczna. Na przykład, 15 mężczyzn ginie do 20. minuty, a kolejnych 40 później w strzelaninie z karabinów maszynowych. Pół godziny później następuje drugi atak z karabinem maszynowym, który nie posiada żadnej artystycznej finezji. Trzeba to zobaczyć, żeby uwierzyć, a mówi to o robieniu filmu dla 13-latków. Biorąc pod uwagę, co znajduje się w trumnie Djangiego, sposób, w jaki ją ciągnie, nie jest praktyczny na więcej niż 100 jardów. Sposób, w jaki niezgrabnie ciągnie ją podczas kradzieży złota, jest szczególnie nieprawdopodobny, nikt go nie widzi ani nie słyszy. Kiedy te wydarzenia mają miejsce? Data śmierci na nagrobku Mercedes Zaro wskazuje na rok 1889, co potwierdza użycie standardowych karabinów z dźwignią oraz quasi-Maximowego karabinu maszynowego Djangiego, wskazując na datę nie wcześniejszą niż 1884. Tarantino zaczerpnął elementy z „Django” i innych Spaghetti Westernów, aby stworzyć wybitny „Django bez okowów” (2012), który sprawia, że „Django” i większość Euro Westernów z lat 60. i wczesnych lat 70. bledną w porównaniu. Tytułowa piosenka od Luisa Bacalova jest jednak dobra, a Nusciak jest uderzająca w chłodny sposób. Film trwa 1 godzinę 31 minut (z ocenzurowanymi wersjami trwającymi o 3-4 minuty krócej) i był kręcony w Madrycie, Hiszpania, oraz w Lacjum, Włochy.

„Django, zawsze byłeś sam?“ Piosenka napisana przez Luisa Bacalova i wykonana przez Rocky'ego Robertsa, rozmyśla, gdy nieznany mężczyzna wlecze trumnę przez błoto. Tym mężczyzną jest Django, rewolwerowiec, który później zdefiniował gatunek i główny bohater surowego, brutalnego i niesamowicie zabawnego filmu. Mężczyzna, którego trzeba szanować, to na pewno.

Wystarczająco rozrywkowy spaghetti western, który nie dorównuje poziomowi Dobrego, złego i brzydkiego, ale i tak mi się całkiem spodobał, w tym Franco Nero w głównej roli. Trochę przesadził na początku z masakrą z karabinu maszynowego (chciałbym, abyśmy poznali zawartość trumny na koniec), ale miał ładne zakończenie. **3.75/5**

Podobnie jak wiele filmów tego gatunku i okresu, musisz być przygotowany na akceptację podejrzanego dubbingu oraz także, w przypadku "Django", nieco słabego śpiewu od Rocky'ego Robertsa, aby dać mu szansę. Jeśli to zrobisz, zauważysz, że film rozwija się dobrze z wieloma scenami strzelania - karabin maszynowy Gatlinga z niewyczerpalnym zapasem amunicji jest na pierwszym planie; olśniewające, ale zupełnie bezradne kobiety i zły, ponury łotr, który prawie nie ma linii do powiedzenia. Och, i jest tam także trumna. Franco Nero - i jego legendarnie niebieskie oczy - dostarcza swojego najlepszego występu w tym klejnotem od Corbucciego.