Wilk z Wall Street The Wolf of Wall Street

Wilko z Wall Streetu jest tak uzależniający, że nawet pomimo swojej 3-godzinnej długości, nie będziesz zaskoczony, jeśli skończysz oglądać go cztery dni z rzędu. Scorsese tutaj się rozluźnia i dobrze się bawi, pokazując całe to rozpusty (i o zgrozo, jest tego sporo) w całej swej chwale. Są tu orgie, seks, nagie ciała, ogromne ilości używania narkotyków i teraz trzyma rekord w ilości użycia fuck w jakimkolwiek filmie. Leonardo DiCaprio daje majestatyczny i zabawny występ jako Jordan Belfort. Wciela się w rolę z pełną swobodą, ale pokazuje również, że ma talent do komediowego timingu i komedii fizycznej. Jeśli w tym roku nie zdobędzie Oscara, będę dość zaniepokojony, chociaż Matt z Klubu Dallas Buyers zasługuje na niego równie. Ale ten film trwa 3 godziny, a Leo jest w każdej sekundzie każdej sceny. Jest dziki, zabawny, poza kontrolą i po prostu genialny. Pozostali aktorzy także są na najwyższym poziomie. Byłem trochę zaskoczony, gdy Jonah Hill zdobył nominację za Moneyball, ale tym razem zasługuje na tegoroczne nominacje. Z jego perłowymi białymi zębami, charyzmą, a także wcielając się w rolę bez strachu, to niewątpliwie jego największe osiągnięcie jako aktora do tej pory. Prawdziwym odkryciem jest jednak Margot Robbie. Zaskakująco piękna, jej postać mogłaby być jednoznaczna, ale również trafia w dziesiątkę. Nawet Matthew Macconaughey kradnie show jedną sceną. Niebezpiecznie zabawny, znakomicie zmontowany i z pysznym, lekceważącym, dzikim kąskiem. Wilk z Wall Streetu to Scorsese w jego najbardziej dzikiej formie. I nie trzeba dodawać, że jest to jeden z najlepszych filmów z ubiegłego roku. Po prostu trzymaj się z daleka, jeśli w jakikolwiek sposób jesteś pruderyjny lub konserwatywny.

Przesadny film pod wzgledem wszystkiego z zapierajacą dech Margot Robbie i Jonahem Hillem, który mimo swojej 3-godzinnej długości nie jest długi, ale kończy się nie wiedząc dokładnie, jaki jest sens historii.

Za każdym razem, gdy próbuję cieszyć się filmem Martina Scorsese po roku 1980, zastanawiam się, co sprawiło, że _Raging Bull_ był taki wspaniały? Czy Marty wypalił się po swoim biograficznym filmie o Jake'u LaMocie, tak samo jak Coppola po _Apocalypse Now_? To były ryzykowne filmy, napędzane pasją, graniczącą ze szaleństwem. Dlaczego Scorcese uważany jest za jednego z największych reżyserów, skoro naprawdę zrobił tylko jeden naprawdę znakomity film?

Postacie mi się nie podobały, ale naprawdę świetnie bawiłem się oglądając 'Wilk z Wall Street'. To absolutnie szalone, i mam na myśli to pozytywnie.