Pamiętnik ślimaka Memoir of a Snail

Czujesz ulgę, kiedy zaraz po tym, jak się popłaczesz, zaczynasz się śmiać. Postacie w Pamiętniku ślimaka, nowej animowanej opowieści od laureata Oscara Adama Elliota, wydają się autentycznie prawdziwe - i choć Elliot wplata żarty, nie żartuje O NICH. Odkrywa je przed nami z szacunkiem i nadaje swojej dziwnej menażerii... cóż, godności. Co zabawne, że mówimy o czymś z plastikowymi oczami i glicerynowymi łzami.

Ostatnim pełnometrażowym filmem australijskiego animatora i filmowca Adama Elliota był Mary i Max (2009). Pamiętnik ślimaka jest opowiedziany z perspektywy Grace Pudel (Sarah Snook), która opisuje swoją historię życia z humorem i sentymentalnością w obliczu depresji, niedociągnięć i rozczarowań.

Kiedy starsza pani wydaje swój ostatni oddech i krzyczy coś o ziemniakach, zdajemy sobie sprawę, że „Grace” jest teraz sama. To średnio wiekowa kobieta nosząca dzianinową czapkę, z której wystają duże oczy. Jest to osoba z półmiskiem w połowie pustym, i gdy wypuszcza swojego domowego ślimaka „Sylvia” z słoika do ogrodu warzywnego, zaczyna nam opowiadać historię o tym, jak dorastała ze swoim zagubionym bratem „Gilbertem”, jak zostali sierotami, rozdzieleni, a potem jak spędziła resztę swojego życia w coraz większej izolacji podejmując dość niefortunne decyzje. Już od młodego wieku „Grace” jest naprawdę szczęśliwa tylko mieszkając w swoim pokoju ze swoją kolekcją ślimaków. Ta historia ma piękną melancholię, a dialog jest przepełniony typowymi australijskimi epitetami, sarkazmem i bardzo suchym humorem, gdy opowieść o nieszczęściach na nieszczęścia jest wciągająco rozwijana przez następne dziewięćdziesiąt minut, ale to niesamowity detal animacji naprawdę się wyróżnia tutaj. Już od samego początku, gdy zwiedzamy dom, który bardziej przypomina stary sklep z ciekawostkami, nie widzimy tylko wielkiego detalu w mechanice obrazów, ale jest też wiele bardziej subtelnej treści ukrytej na wierzchu dla nas do zauważenia i często wywołuje uśmiech, także. Istnieje przyjemnie przyciągająca cecha z jej pesymistycznych monologów, gdy przechodzi od złych wieści do kolejnych złych wieści, a ja myślałem, że ma ona odcienie Tima Burtona, gdy zbliżała się do swojego finału. To naprawdę znakomicie wykonane dzieło sztuki, które choć stawia uśmiechniętą twarz na rzeczy, to także bierze dość poruszający wgląd w rodzinę i samotność. To naprawdę film na dużym ekranie, jeśli masz okazję, niektóre wyrazu twarzy są tak ludzkie jak cokolwiek, co ludzie potrafią robić naprawdę!

Długo nie byłem tak wzruszony przez film, jak to było w przypadku „Memoar slimaka”, ciemnego, głębokiego i bardzo osobistego filmu animowanego od scenarzysty / reżysera Adama Elliota. To dzieło animacji potwierdza moc medium jako naczynia do dojrzałego, głęboko filozoficznego opowiadania, i to jest po prostu piękny film od początku do końca.