Tytani Remember the Titans

W mitologii greckiej Tytani byli nawet więksi niż bogowie. Na podstawie prawdziwych wydarzeń z 1971 roku, gdzie szkoła średnia T.C. Williams, teraz gorące miejsce integracji, staje się symbolem jedności poprzez swój zespoł piłki nożnej o zróżnicowanym składzie rasowym. Jak to zwykle bywa w filmach tego rodzaju, szybko okazuje się, że z prawdą było brane pewne artystyczne uprawnienie. Faktycznie problemy z rasą, integracją i napięciem, które są przedstawione na obrazie, dawno minęły w Wirginii w 1971 roku. Jednakże nie powinno to w żaden sposób odciągać od tematyki i prawdziwych aspektów tej produkcji Disneya. Tytani rzeczywiście mieli to, co stało się znane jako idealny sezon, podczas gdy więź między czarnymi i białymi członkami zdecydowanie istniała. Ogólnie film wznosi się wysoko jako inspirujący kawałek, nie tylko dla istotnej fabuły łączącej społeczność o zróżnicowanym składzie rasowym, ale także dla ważnej historii jednego Gerry'ego Bertiera. Ten film skłonił mnie do poszukiwania historii Bertiera i jest to dowód na moc filmu, bez względu na jakikolwiek sentymentalny popych od twórców filmu. Mam nadzieję, że ten film także zachęci nowicjuszy do dalszego zgłębiania tematów zawartych w historii. Lista obsady jest imponująca, Denzel Washington i Will Patton odnajdują natychmiastową chemię jako główni trenerzy rzucający razem przez zewnętrzne wpływy, obaj panowie pięknie oddają cześć prawdziwej przyjaźni, która narodziła się z sytuacji. Ryan Hurst, Wood Harris, Ethan Suplee, Donald Faison, Kip Pardue, Craig Kirkwood i przed sławny Ryan Gosling uzupełniają zespół piłkarski o zróżnicowanym składzie rasowym. Podczas gdy dwie istotne żeńskie role rodzinne są pięknie odgrywane przez Hayden Panettiere i Nicole Ari Parker. Ścieżka dźwiękowa jest ładnie skomponowana, a główna propozycja Marvina Gaye'a i Tammi Terrella „Ain't No Mountain High Enough” jest szczególnie silna i podnosząca na duchu. Choć film nie oferuje niczego nowego w panteonie filmów związanych z rasą i sportem, Remember The Titans ma tyle dobrego. Trudno być wybrednym, nawet kapryśnym co do małych wad (czy ci aktorzy są naprawdę w wieku uczniów szkół średnich na przykład?), więc miejmy nadzieję, że po zakończeniu, gdy zakończą się napisy końcowe, będziesz odpowiednio zainspirowany i być może trochę lepiej spędzisz czas z tym konkretnym zespołem piłkarskim. 8,5/10

Denzel Washington prowadzi drużynę aż do ostatniego gwizdka w Pamiętaj tytanów, wielkim i inspirującym filmie o futbolu. Ten klasyczny film od Walta Disneya jest prymitywnym przedstawieniem trudności i odwagi. Ilość chemii między wówczas segregowanymi wojownikami na boisku była niezwykła i pomogła temu filmowi stać się naprawdę wielkim i wzruszającym filmem sportowym, który każde pokolenie może doświadczyć. 5/5

OK, cóż, czytając złe recenzje, są tutaj pewne urazy oparte na tym, jak inne zespoły były przedstawione, ponieważ rok 1971 nie był wystarczająco długi dla niektórych osób, które przeciwko nim grały, aby przeszły na drugą stronę. Mogę się z tym utożsamiać. Dorastałem na wsi i próbowałem swoich sił grając przeciwko szkole, która była trzy lub cztery razy większa od naszej, szkoły, która mogła sobie pozwolić na wybór zawodników. Szkoły, gdzie obrona mogła odpoczywać, gdy atak był na boisku... wygląda na to, że T.C. Williams był jedną z tych gigantycznych szkół. Mogę współczuć niektórym negatywnym recenzjom tutaj... ponieważ, szczerze mówiąc, gdyby zrobili film podobny do tego o Woodstocku, dałbym mu 1 gwiazdkę z zasady. Serio, być może jesteśmy wieśniakami, ale rotujemy z linii obronnej na ofensywnego takla. Gdy mierzyłeś się ze szkołami, które miały rzeczywiste grono uczniów, wiedziałeś, że przegrasz, jedynym pytaniem było, jak bardzo utrudnisz ich zwycięstwo. Wygląda na to, że T.C. Williams był jedną z tych gigantycznych szkół. OK, koniec lamentu. Złapałem to na TNT i muzyka od razu mnie wciągnęła. Słyszysz dobrą piosenkę, wciąga cię i przyciąga. A to ma też aktorstwo, jest bardzo... miło zobaczyć, jak Washington NIE gra roli bystrego gliny ani jakiejkolwiek jej wariacji. Potrafi grać, potrafi grać dobrze, a ten film jest jednym z tych, w których nie gra ciągle tę samą rolę. Więc kiedy wychodzi z tego kokonu i dostaje rolę, którą nie zawsze gra... to jest takie trochę przyjemne, prawda? Oczywiście, gwiazdą była naprawdę Hayden Panettiere, nie dlatego, że była absolutnie urocza w filmie (co była), ale bardziej dlatego, że świetnie poradziła sobie z tym, by przekształcić małą dziewczynkę w tego rodzica, na marginesie, który myśli, że jest Ditka, więc nie była tylko urocza, ale i hysteryczna. Hippie, Ryan Gosling?, był kolejnym małym klejnotem, nie dlatego, że wykonał szczególnie dobrą grę aktorską, chociaż była ona wystarczająco dobra. Nie, wyróżnił się, ponieważ każdy, kto grał w futbol, znał kogoś takiego jak on. Dodało to trochę autentyczności filmowi. Jedyne prawdziwe minusem było to, że do 1971 roku szkoły były zintegrowane i to od dłuższego czasu. Trochę straciło to na autentyczności, gdy poszli tą drogą. Ale, wiecie co, kto by się przejmował, było to wystarczająco zabawne pomimo tego. To był solidny film o futbolu. A dla wszystkich recenzji z jedną gwiazdką, zwłaszcza tych napisanych przez osoby z mniejszych szkół, które musiały zmierzyć się z Tytanami... współczuję wam. Pamiętam taką sytuację i też byłbym przykry, gdyby o gigantycznych szkołach nakręcono film, który sugerowałby, że są w jakikolwiek sposób pod psa.

Afroamerykański i kaukaski trener muszą odłożyć na bok swoje różnice rasowe, aby trenować jeden z najgorszych zespołów w swojej szkole. Wkrótce stają się jednym z najgorętszych i najlepszych zespołów, które kiedykolwiek grały dla szkoły. Aż do czasu, gdy nadejdzie tragedia. Najsmutniejsze jest to, że to prawdziwa historia.