W upalną noc In the Heat of the Night

Mam mieszane uczucia co do tego, jak to się skończyło. Wyglądało to dobrze, ale było zbyt ciemne... wizualnie. Myślę, że chcieli uzyskać efekt źródła światła i trochę im to nie wyszło. Realistycznie ciemne, ale nie ciemne z myślą o widzu z Hollywoodu. W każdym razie, złe jest za nami, a dobre jest w wykonaniu, które było naprawdę godne Oscara w najprawdziwszym sensie, a także w rozwoju głównej postaci i obsady aż po miasto wokół niego było legendarne. Subtelne, ale legendarne. Nawet miało poczucie humoru, małe żarty, które prawdopodobnie zostały dodane, aby złamać napięcie, ale dodane w taki sposób, że trzeba je szukać, aby się to nie zepsuło. Od początku do końca jest genialne.

Warren Oates („Wood“) wychodzi z samochodu patrolowego w cichej miejscowości Sparta i odkrywa ciało „Colberta” - kontrowersyjnego lokalnego pracodawcy. Wkrótce potem odkrywa „Tibbsa” (Sidney Poitier) siedzącego i czekającego na pociąg o 4.05. Jest czarny, a na ulicy leży bogata biała ofiara morderstwa - ergo, dwa i dwa... Następnie szef policji „Gillespie” (Rod Steiger) przesłuchuje ich gościa i odkrywa, że jest doświadczonym detektywem ds. zabójstw. Początkowo skłonny tylko odesłać go w drogę, „Gillespie” decyduje - z lekkim przekonaniem wdowy (Lee Grant), że może mieć sens, aby „Tibbs” sam przeprowadził część śledztwa. Chociaż biali suprematyści są oburzeni i zdziwieni w równym stopniu, gdy pozwala im policja podążać za swoim nosem i odkrywać dość nieprzyjemne domowe prawdy o ich społeczności i ludziach, którzy w niej mieszkają. Na pierwszy rzut oka chodzi o uprzedzenia rasowe i może być to dość proste rozwiązanie. Albo może pokazuje, że najlepszym lekarstwem na ignorancję jest wystawienie się na to, czego nienawidzimy lub nie rozumiemy i pozwolenie na zmianę tych poglądów przez zachowanie i doświadczenie? Istnieje miejsce dla obu perspektyw, gdy oceniamy postawę policji wobec tego bystrego i lekko aroganckiego mężczyzny, który wyraźnie uważa siebie za równorzędnego im, jak oni jemu. Po pięćdziesięciu pięciu latach trudno docenić, jak głębokie było to kino w ostrzeganiu ludności USA przed bigoterią na ich własnym podwórku, a Poitier zawsze był wyważonym i umiarkowanym aktorem, jeśli chodzi o przekazywanie punktu widzenia bez wciskania go siłą! Steiger również wypada tu dobrze. Gra swoją rolę skromnie, jego postać ma wady - oczywiście - ale w miarę jak postępujemy, pojawia się gotowość do dojrzewania i jego występ dobrze to zarządza. Życie w małym mieście, małe miasteczko - z rasistowskim, ksenofobicznym zabarwieniem. Zdecydowanie warte obejrzenia.