The Doors The Doors

Wiem, że przyznaję zbyt wiele gwiazdek dla tej recenzji, ale nie obchodzi mnie to; The Doors byli jedną z moich pierwszych ulubionych grup. Łącznie przypominam sobie, kiedy miałem 11 lat, a Elektra Records wydała 'The Doors' Greatest Hits' i wersja albumowa utworu 'Light My Fire' była odtwarzana cały czas w radiu, byłam oczarowany instrumentalną środkową częścią piosenki, dostałem album od moich rodziców na Boże Narodzenie i rozpocząłem dozgonną miłość do zespołu. Tak, Jim Morrison jest bardzo przeceniany. Tak, film jest niezwykle egoistycznym chaosem i może być dość niekohrentny i niespójny. Ale lata sześćdziesiąte, scena rockowa w LA wtedy, a zwłaszcza życie Morrisona, były dokładnie takie, więc pasuje to jak ulał!

Hipnotyczny film, ale podkreśla negatywną stronę Jima Morrisona i jest pełen fabrykacji. Film koncentruje się na charyzmatycznym wokaliście Jimie Morrisonie i pozostawia widza z wrażeniem, że był nieszczęśliwym typem artystycznego geniusza, który nie miał poczucia umiaru. Starał się uciec od swoich osobistych problemów poprzez niezobowiązujący seks, nadużywanie substancji i rock'n'roll. Jego nadmierne samoniszczenie ostatecznie przeniknęło do najbliższych i w końcu sprowadziło go do przedwczesnego grobu. Film trwa 2 godziny i 20 minut.

Temu wspaniałemu dziełu filmowemu tak naprawdę nie jest przywiązana wystarczająca uwaga. Oliver Stone w swojej najlepszej formie, aktorskie występy na najwyższym poziomie. Kilmer jest znakomity jako Jim Morrison. Prawdopodobnie najlepszy występ Meg Ryan. Wspaniałe cameo również pojawiają się w filmie. W tym Billy Idol. Kyle MacLachlan również jest świetny jako Ray Manzarek, a także pojawia się Michael Madsen. Pokochałem ten pokaz.