Karate Kid 3 The Karate Kid Part III

Najgorszy ze wszystkich części z serii Karate Kid.

Całkiem zapomniałem o tym do momentu, kiedy ktoś w pracy zrobił niejasne odwołanie i nagle stanąłem w obliczu wspomnień, których raczej bym zapomniał. Szczerze mówiąc, kiedy przypominasz sobie Karateka z następnego pokolenia, a nie Część III, powinno ci to coś powiedzieć. W każdym razie miał rację, tam była Robyn Lively i myślę, że to była jedna z jej pierwszych ról... a to i Teen Witch to trochę szkoda, bo potrafi wykonać dobrą pracę, czasami nawet na poziomie Twin Peaks, ale w przeciwnym razie tkwi w niepamięci i naprawdę wychodzi na jaw tylko dla ludzi takich jak ja, którzy widzą ją tu i ówdzie w telewizyjnych rolach i mają miłe wspomnienia z niektórych z jej lepszych ról. W każdym razie, ma też Ralpha Macchio, który w zasadzie daje widzowi do zrozumienia, że tam być nie chce, że III nie jest dobrym pomysłem, i w zasadzie przekonuje widzów, aby mu się to nie podobało. I miał rację, scenariusz tam nie był. Miło było, że miał zainteresowanie platoniczne, a nie romantyczne, było to unikalne, pasowało do jego postaci, pasowało do historii... ale zakończenie nie było tam. To troszkę opowieść o zemście, którą widziałeś tysiące razy i ta nic nowego nie mówi, poza niskobudżetowym filmem typu Canon Pictures.

Czy tylko ja nie byłem zainteresowany tą serią? Bazując na sukcesie swojego odpowiednika z lat 70. „Karate Kid” (David Carradine), teraz trochę zakochany „Daniel” (Ralph Macchio) znajduje się w dość niebezpiecznej intrydze swojego byłego wroga „Kreese” (Martin Kove), który chce się zemścić na chłopcu i jego mentorze „Miyagi” (Pat Morita), prowokując go do ostatecznego starcia z jego nową gwiazdą Cobra Kai „Mike” (Sean Kanan), co ma mu zrekompensować niesprawiedliwości, jakie według niego zostały mu wyrządzone w ostatnim filmie z 1986 roku. Mędry „Miyagi” musi także martwić się o swoją opiekę, gdy ich blok mieszkalny zostaje zburzony, a uprzejmy młodzieniec używa swojego funduszu na studia, aby kupić starzecowi miejsce na jego biznes z bonsai. To ostatnie przedsięwzięcie tylko daje „Kreesemu” i jego młodemu egzekutorowi jeszcze większą przewagę nad „Danielem”, gdy zaczyna wydawać się trochę poza swoim zasięgiem. Z jego guru niezatwierdzająco porzucającym go na jego los i on niepewny, kto naprawdę jest po jego stronie, całe podstawowe zasady honoru karate zaczynają się zacierać - ale nie tak jak zaciera się jego wizja, fizycznie i metaforycznie, gdy wszystko dochodzi do kulminacji. Co dziwne, to porównawcza łagodność i nieśmiałość scen akcji. Wiem, że to nie jest oceniane dla grupy wiekowej jak „Wprowadź smoka”, ale tam sztuki walki wyglądają o wiele bardziej realistycznie i o wiele mniej choreograficznie niż ta raczej łagodna, niszcząca meble, sprawa. „Miyagi” wydaje się, że wymodelował swoją postać jako pewnego rodzaju ubranego na khaki „Yodę”; Macchio mógłby być bardziej drażniący, a Kove powinien był trzymać się „Cagney i Lacey” - przynajmniej tam nie musiał udawać, że jest groźny. To po prostu nigdy nie trzyma się kupy, a apatyczne wysiłki praktycznie wszystkich - z wyjątkiem, być może niesłusznie zranionego malutkiego, rzeźbionego drzewka - są płaskie jak mata. To samo, to samo - przepraszam.