Polowanie Jagten

Dobrze napisany, dobrze zagrany, dobrze wystylizowany. Całkowity film z fantastycznym Madsem Mikkelsenem. Szczerze mówiąc, myślę, że ta recenzja filmu byłaby jeszcze lepsza z kilkoma minutami więcej na rozwinięcie fabuły. Fantastyczne reżyserowanie.

Ostrzeżenie dla widzów: To nie jest łatwe ani lekkie oglądanie. Mads Mikkelsen absolutnie rządzi jako nieco osamotniony singiel, który nagle znajduje miłość i witając swojego syna, by mieszkał z nim. To wszystko, co zdradzę w recenzji, tutaj nie ma spoilerów. Ale ponownie, to nie jest lekki film, ani nie powinien być. Ten film podejmuje temat z godnością, z zachwycającymi występami Madsa oraz całej obsady aktorskiej. Scenariusz i kinematografia doskonale wpisują się w zadanie, dostarczając dobrze opracowanego obrazu miłości, przyjaźni i ruiny. Doskonałe.

Chętnie zaszufladkowałbym ten film jako 'Filmy, które ewidentnie nie zrozumiałem'. 'Polowanie' sprawiło mi trudności od samego początku. Z jednej strony nie podoba mi się wiele rzeczy na temat tego filmu, od scenariusza po tempo i przekaz oraz zdecydowanie fenomenalne aktorstwo.

Nie oskarżaj kogoś o rzeczy z niewiedzy, później będziesz tego żałował

Chociaż akcja dzieje się w małej, wiejskiej społeczności, mogłaby równie dobrze przenieść się do jakiejkolwiek społeczności, gdzie małe kłamstwo może prowadzić do nieporozumienia, które wywołuje w każdym z nas strażnika. Taka jest sytuacja, w której znajduje się nauczyciel szkoły podstawowej „Lucas” (Mads Mikkelsen), kiedy młoda córka jego przyjaciela z dzieciństwa „Theo” (Thomas Bo Larsen) zrobi uwagę, która sprawia, że ta dotąd pokojowa społeczność staje się coś wyraźnie wrogo nastawionego. Prawdopodobnie możesz sobie wyobrazić naturę oskarżenia, a być może zrozumieć, dlaczego ludzie zamykali szeregi i nie dawali „Lucasowi” zbyt wielu okazji do wyjaśnienia sprawy, zwłaszcza że nie było oczywistych metod potwierdzenia wersji wydarzeń, o których zakładano, że najgorsze jest przypisane temu dotychczas lubianemu i szanowanemu człowiekowi. Aby dodać do kłopotów nauczyciela, jednocześnie stara się odbudować relację ze swoim nastoletnim synem „Marcusem” (Lasse Fogelstrøm), który sam jest przyjacielem oskarżycielki i jej rodziny. Przez większość dwóch godzin teraz możemy zobaczyć, jak skuteczny może być cały proces wykluczenia. Odmowa zaangażowania, odmowa dostępu do obiektów i usług, przytłaczające naciski z poczucia winy - bez względu na autorytatywne dochodzenie lub szansę na wyjaśnienie czy usprawiedliwienie. Jak może wrócić do społeczności? Mikkelsen tutaj przekonująco prezentuje, a historia i dialog stają się coraz bardziej desperackie, wręcz przerażające, gdy historia zmierza ku napiętemu i nieprzewidywalnemu zakończeniu. Larsen prezentuje skonfliktowanego przyjaciela/ojca efektywnie, a Fogelstrøm podobnie jako skonfliktowany syn, a Thomas Vinterberg udaje się dostarczyć starannie skomponowane i szokujące oskarżenie o efektach tego wykluczenia głównie w sposób psychologiczny. To trudne do oglądania kino, ten film - ale wart uwagi i naprawdę nasuwa pytanie, jakie mogłoby być nasze własne zachowanie w podobnych okolicznościach.