Jabłka Adama Adams æbler

Dobry duński czarny humor.

Jabłka Adama są jednocześnie dekonstrukcją i satyrą Księgi Hioba; pierwsza, ponieważ rozpoznaje i podkreśla ukryty czarny humor w biblijnym tekście, a druga, ponieważ słusznie wskazuje, że więcej niż na cierpliwość Hioba, powinniśmy mówić o jego szaleństwie. Duński ksiądz Ivan (Mads Mikkelsen) jest zarówno jobski, jak i quixotic (dział kostiumów zasługuje na pochwałę za to, że sprawia, iż wygląda, w swoim kapłańskim stroju, jak podmiot, uważany za Cervantesa, z portretu przypisywanego Juanowi de Jáuregui), jego szaleństwo jest jedyną rzeczą, która czyni jego kiepskie życie znośnym. Mikkelsen jest perfekcyjny jako nieświadomy Ivan, deadpanując sobie przez nonsensowny dialog i jakimś sposobem brzmiącym szczerym (w jednym z najzabawniejszych momentów filmu mówi tytułowemu Adamowi - neonaziscie wysłanemu na program rehabilitacyjny Ivana dla warunkowo zwolnionych -, w odniesieniu do zdjęcia Hitlera: „przystojny mężczyzna. Czy to twój ojciec?”). Ogólnie rzecz biorąc, Ivan znosi więcej fizycznych kar, niż jakakolwiek normalna osoba mogłaby przetrwać, ale nie jesteśmy przeznaczeni do traktowania filmu dosłownie (co ułatwia śmiech z trudności i prób postaci). Podobnie jak biblijna księga, z której czerpie inspirację, Jabłka Adama są przypowieścią, choć nie z kategorii 'w Boga ufamy'.

Co za dziwny film... bardzo dobry, trzeba przyznać. Obsada świetnie sprawdziła się w tym filmie z 2005 roku. Mads Mikkelsen jest ewidentnie wybitny - świetna rola! Ulrich Thomsen faktycznie nie robi zbyt wiele, ale mimo to udaje mu się zrobić duże wrażenie swoim występem - zabawne, swoją drogą, jak bardzo fryzura może zmienić sposób, w jaki widzisz kogoś, ten finał to dość łagodne skręcenie mózgu! Nie jestem do końca przekonany do tego, co film próbuje przekazać, ale nie mogę zaprzeczyć, że przyjemnie mi się go oglądało. Naprawdę nie powiedziałbym, że film ma silny humor, być może coś zostało utracone w tłumaczeniu (napisy od Viaplay były niepewne w niektórych momentach), ale to, co jest, wystarcza. Jest tam jeden żart na temat śmierci, który jest prawdopodobnie jednym z najbardziej obraźliwych, uderzających zarówno w rasizm, jak i niepełnosprawność, jakie kiedykolwiek słyszałem - czarna komedia, wiem, wiem. Poza tym, ostatnie uwagi: dźwięk i kinematografia - bardzo atmosferyczne w niektórych momentach. Czy poleciłbym film Adam’s Apples z 2005 roku? Tak.