W głowie się nie mieści 2 Inside Out 2

Mistrzowie w Pixarze stworzyli nowy klejnot z filmem "Inside Out 2", co jest rzadkim osiągnięciem, ponieważ jest to kontynuacja, która przewyższa pierwotny film. Film rozpoczyna się od Riley (Kensington Tallman), tuż po jej 13. urodzinach, gdy Joy (Amy Poehler) podsumowuje jej osiągnięcia i przygotowuje grunt pod jej wielki mecz hokejowy z przyjaciółmi Grace (Grace Lu) i Bree (Sumayyah Nuriddin-Green). Ich sukces na lodowisku przyciąga uwagę trenera lokalnych Firebirds, który zaprasza trójkę na trzydniowy obóz, który pozwoli im być włączonym do drużyny jako studenci. Wszystko zmienia się, gdy wybucha alarm na okres dojrzewania, a następnie ekipa budowlana modernizuje konsolę. Fear (Tony Hale), Anger (Lewis Black), Disgust (Liza Lapira) i Sadness (Phyllis Smith) nie reagują dobrze na to, a przybycie nowych emocji Anxiety (Maya Hawke), Envy (Ayo Edebiri), Ennui (Adèle Exarchopoulos) i Embarrassment (Paul Walter-Hauser) stanowi nowe konflikty. Riley przybywa na obóz i oczarowuje się popularnymi dziewczynami, którymi kieruje Valentina (Lilimar), a Riley wyklucza swoich przyjaciół, aby być częścią grupy. Nowe emocje układają plan, aby chronić Riley przed jej potencjalnymi przyszłymi problemami i wygnać stare emocje, które uważają za hamujące Riley i nakładające ścieżkę dla przyszłych porażek. Zmuszeni do podróży na najdalsze zakamarki umysłu Rileya, aby odzyskać coś niezbędnego; stare emocje mają nadzieję naprawić wyrządzone szkody i przywrócić Riley, która jest w chaosie dorastania i utrudniona przez nowe i często sprzeczne emocje i okoliczności, z którymi się spotyka. Film jest pełen uroku i humoru oraz przedstawia szczery obraz zmian i presji, z jakimi borykają się dzieci w wieku nastoletnim, i robi to bez przesadnego nastawienia. Emocje nowe i stare są świetne, a w filmie są momenty, które przyniosą zarówno śmiech, jak i nostalgiczne wspomnienia dla dorosłych; zwłaszcza tych z dziećmi, które zaraz wejdą w wiek nastoletni. Film jest poruszający i pod koniec naszej projekcji kilka oczu lekko się zalało, ponieważ Pixar ponownie stworzył przyjemną i relacjonującą opowieść, którą można cieszyć się przez całą rodzinę. 4,5 gwiazdek na 5.

Pierwszego z nich (2015) bardzo się cieszyłem, ale z tym miałem trochę problemów, żeby pozostać zaangażowanym. Riley nadal szczęśliwie prowadzi życie rodzinne, aż pewnego dnia wyrusza żółtą drogą, która jest okresem dojrzewania. Jej galeria kontroli już nie jest tylko domeną jej życiowych przewodników jak Strach, Radość i Gniew - teraz musi zmierzyć się także z obrzydzeniem, zazdrością, nudą i najgorszym z nich - lękiem. Może być, że film powinien zostać nazwany po tym ostatnim, gdy teraz wyruszamy na dość pozbawiony humoru atak na kulturę walidacji, przez którą młodzi ludzie muszą się przemierzyć. Chodzi o to, żeby być popularnym. Być lubianym. Być najlepszym - w drużynie hokejowej. Stare lojalności idą na bok na rzecz nowych aspiracji i tak, wiele z tego naprawdę brzmi jak ocena kapryśności we wszystkich nas. Sprawa jest taka, że jest zbyt wiele nieuniknioności co do tego, co przyjdzie dalej, i jest zbyt wiele nieustannego dialogu. Gniew bawi się po drodze, i czasem jest tam zabawny komediowy jednowiersz od lakonicznej Nudy, ale mnie to w ogóle nie rezonowało. Animacja to standardowe dzieło Pixara, które wykonuje swoją pracę barwnie, ale bez wybitności, i pod koniec miałem nadzieję, że na tej wielkiej konsoli jest przycisk wyłączający. Tak - jestem prawdopodobnie za stary, żeby naprawdę docenić to tak, jak potrafią dzieci, ale sztuka dla tych studiów polega na zaangażowaniu dorosłych w tym samym czasie co dzieci, w przeciwnym razie wyciągane są telefony komórkowe, kiedy zaczyna się nasza własna wersja nudy. To w porządku, ale zapomniane, przepraszam.

_Inside Out 2_ to nieszkodliwa kontynuacja, która sprawia radość wszystkim grupom wiekowym, ale jednocześnie absolutnie zbędna. Film recykluje trzy czwarte oryginału, wprowadzając jednocześnie jedną czwartą nowych postaci i pomysłów.

Pixar nie miał szczęścia w tym dziesięcioleciu! Pomimo tego, że większość ich oryginalnych filmów trafiła na Disney+, Lightyear odniósł porażkę, a Elemental ledwo zdołał powrócić po tym, jak miał najgorsze otwarcie studia. Nie mają łatwo, zwłaszcza gdy Disney zwalnia ich animatorów i odmawia pozwalania im na tworzenie jakichkolwiek oryginałów. Trzeba przyznać, że mieli ciężki okres! Pomimo wielu przeciwności Inside Out 2 udało się być dobrym, ba nawet świetnym! Prawie tak dobry jak jego poprzednik. Nie powiem, że jest to arcydzieło jak niektóre z ich starszych filmów, czy nawet filmy jak Soul czy pierwszy Inside Out, ale to nadal bardzo dobry film! Film, który szanuje oryginał i dodaje do jego tematów. Zamiast po prostu powtórzyć pierwszy film, faktycznie robią rzeczy trochę inaczej, dodając nowe emocje, poruszając tematy dojrzewania i lęku oraz dodając nowe lokalizacje. Podoba mi się także to, że nie resetują Joy z powrotem do tego, w jaki była w filmie 1, faktycznie trzymają się jej rozwoju postaci, pozwalając innym, zwłaszcza Smutkowi, aby jej pomogli, i są otwarci na nowe pomysły. Oczywiście, nadal ma wady, ale to raczej ciągły rozwój postaci niż tylko uczenie się tej samej lekcji ponownie. Nawet subwersja oryginalnej wiadomości. Inside Out 1: nie ma nic złego w niebyciu szcześliwym. Inside Out 2: Nie ma nic złego w wpuszczeniu szcześcia do swojego życia. Jesteś ceniony i jesteś wystarczająco dobry. Jest tam także jedna scena w filmie: atak paniki. Nie zdradzę, co się stanie, ale bardzo podobało mi się, jak ta scena przebiegała. Ogólnie rzecz biorąc, to dość solidny film, który rozwija oryginał do tego stopnia, że tak naprawdę powiedziałbym, że byłemby otwarty na 3. film, coś, o czym myślałem, że nigdy, ale to naprawdę nigdy bym nie powiedział!!! Gratulacje, Pix! Zrobiliście udane sequel, tak trzymać!