Strangers The Strangers: Chapter 1

Ta recenzja jest pełna wulgaryzmów i adres URL, więc nie możemy jej przetłumaczyć.

'The Strangers: Chapter 1' to rozczarowanie. Dobrze ustawia atmosferę z napięciem i trzyma się razem silną ścieżką dźwiękową, wizualnie pod względem kinematografii i dosłownie w przypadku masek jest to całkiem skuteczne, ale film naprawdę nie robi wystarczająco - z tymi wyżej wymienionymi pozytywami i ogólnie. Zaczyna na ekranie opisując nadchodzące wydarzenia jako 'brutalne', a jednak pod koniec nie czuję, że widziałem(a) cokolwiek godnego uwagi; tylko standardowe danie horroru, w najlepszym przypadku, naprawdę. Madelaine Petsch i Froy Gutierrez są dobrzy w głównych rolach, muszę przyznać, chociaż niektóre z ich decyzji postaci (jak to jest typowe dla tego gatunku, przypuszczam) są frustrująco głupie; patrzę na ciebie w szczególności, Gutierrezowy Ryan. Nie jest o wiele lepsza ani niektóra z ich części dialogowej. Ogólnie jestem rozczarowany(a), ponieważ to mogło być naprawdę świetne. Zamiast tego zostajemy z czymś, co osobiście sklasyfikował(a)bym jako słabe, niestety. Rozdziały 2 + 3 mogą poprawić rzeczy, miejmy nadzieję, ale nie będę zaskoczony(a), jeśli w tych kolejnych odsłonach po prostu się to powtórzy, miejmy nadzieję, że nie w tym przypadku. Niemniej jednak miło było zobaczyć, że sala kinowa była na tę okazję bardziej zapełniona niż zwykle, choć było więcej niezadowolonych chichotów niż pożądanych strachów od tych w pobliżu.

To przerobienie znacznie lepszej oryginalnej wersji było fatalnym rozczarowaniem. Próba stworzenia trylogii lub franczyzy wymaga zapewnienia, że każdy film może stanąć na własnych nogach. Niestety, ten film nie osiąga tego celu i prezentuje nudną strukturę trójaktową, w której nic istotnego się nie dzieje.

Film The Strangers: Chapter One jest kompletnie pozbawiony tego, co uczyniło z filmu The Strangers (2008) tak fascynujący i groźny. Obcy z tytułu są od razu w niekorzystnej sytuacji tym razem, ponieważ oczywiście nie mają już elementu zaskoczenia po swojej stronie. Widzieliśmy to wszystko wcześniej, jak cicho poruszają się w cieniu, obserwując swoje niewinne ofiary, zanim w końcu zaatakują je bez litości i skruchy. Skoki strachu są wszystkie łagodne i zniszczone dobrze oznakowanymi i mało pomysłowymi kątami kamery, i jest to niefortunne, że pchnięcia na końcu są faktycznie pokazane, a już nie sugerowane (ludzka wyobraźnia jest jednym z najbardziej subtelnie potężnych sojuszników, którego reżyser może użyć w takich chwilach). Niemniej jednak jest trochę zaskakujące, że ten film nie jest o wiele bardziej męczący i monotonny, ale mimo to nigdy nie udaje mu się podnieść ponad bycie przeciętnym i zbyt znajomym marnowaniem czasu, który może pochwalić się tylko kilkoma nieistotnymi i nieinspirującymi zmianami w formule użytej w pierwszym filmie.