The Blackening The Blackening

Reżyser „The Blackening“ Tima Story’ego to nie typowy film genreowy; to horrorowa parodia z krawędzią. Przenikliwa i inteligentna historia od współautorów Tracy Oliver i Dewayne Perkins jest pełna aktualnych społecznych komentarzy na temat stereotypów i „czarności”, co nadaje tej wyrafinowanej satyrze świeży i niespodziewany zwrot. Jest to niezręczne, jest to bystre i jest to bardzo zabawne.

Grupa przyjaciół z typową kolekcją osobistych problemów związanych z relacjami przyjeżdża do wiejskiej chaty po dziesięciu latach nieobecności. Po krótkim zwiedzaniu miejsca znajdują się w mocy gry planszowej, która wymaga ich niepodzielonej uwagi, w przeciwnym razie kusza pozbawi ich życia. Na początku wszyscy są przerażeni - zwłaszcza gdy dwóch z nich odchodzi dość wcześnie (być może przeczytali cały scenariusz?) - ale stopniowo zdają sobie sprawę, że jedyną nadzieją na ocalenie może być praca zespołowa. To, co teraz następuje, jest po prostu bałaganem. Stara się zawrzeć niemal każdy stereotypowy charakter znanego człowieka w tym, co wydaje się zbyt długich sto minutach nastawienia, które naprawdę nie wypaliło. Po około dwudziestu minutach z radością wspierałem potencjalnego zabójcę, który po prostu nie mógł pozbyć się tej ekipy wystarczająco szybko. Na końcu jest mały zwrot akcji, który mógłby zadziałać lepiej, gdybym choć trochę przejmował się ich przeżyciem, ale nawet to wydawało się być skonstruowane tylko po to, aby stworzyć coś, co, przerażająco, sugerowało, że ktoś mógł mieć na myśli kontynuację! Przepraszam, to ani nie jest śmieszne, ani przerażające, i cieszyłem się, gdy zaczęły się napisy końcowe.

Grupa nieznośnych rasistów z małymi lub żadnymi pozytywnymi cechami wyrusza na wycieczkę, udając przyjaźń. Następuje morderstwo i groza. Ale poczekaj, źle napisałem ostatnie słowo: bigoteria. Następuje morderstwo i bigoteria. Unikaj.

Chwilami <em>'The Blackening'</em> jest w dużej mierze nudną sprawą. Przynajmniej wybrali czas trwania około 90 minut, co powstrzymuje film przed zbytnim przeciąganiem się. Mimo to jednak nie jest produkowane wystarczająco, aby zabawić. Humor jest prawdopodobnie jego 'najmocniejszym' elementem (relatywnie), chociaż nie jest aż tak śmieszny, ale niektóre fragmenty dialogów (w dużej części improwizowane) są łagodnie zabawne. Antagoniści są trochę nieciekawi, a zaskoczenie w ogóle nie jest zaskakujące. Obsada, jednak, jest całkiem w porządku. Jermaine Fowler daje solidny występ, trzeba przyznać. Poza nim, najbardziej podobał mi się X Mayo na ekranie. Element gry planszowej jest dobry - wyobraź sobie <em>'Jumanji'</em>, ale rasistowski. Wygląda na to, że w planach jest kontynuacja. Jeśli tak, mam nadzieję, że będzie to poprawa w porównaniu z tym niestety łatwo zapominanym filmem.