Trzej muszkieterowie The Three Musketeers

Co jest bardziej przesadzone? Niepotrzebne ujęcia dekoltu czy fraza przewodnia? Bardzo podobał mi się 'Trzej Muszkieterowie', ale faktycznie jest tu dużo dekoltu wtłaczanego w twarz. Słynna fraza muszkieterów również jest wypowiadana bardzo często.

Mówią, że bohater jest taki dobry jak zły. Jeśli z kolei zły jest taki zły jak bohater, to Trzej Muszkieterowie mają proporcjonalnie najlepszych złoczyńców ze wszystkich filmów. Tim Curry i diaboliczny Michael Wincott to inspirujący wybór na kardynała Richelieu i hrabiego (z jakiegoś powodu kapitana w tym filmie) de Rocheforta. Natomiast Charlie Sheen, Kiefer Sutherland, Chris O'Donnell i Oliver Platt jako Aramis, Athos, D'Artagnan i Porthos są jak Trzej Stooges bez Moa, Larry'ego i Curly'ego.

Ok, najpierw - ta recenzja nie ma absolutnie nic wspólnego z książką Dumasa. Musimy być jasni na ten temat, zanim przejdziemy do tej disneyowskiej interpretacji tej klasycznej historii. Zbyt przystojny Chris O'Donnell jest "D'Artagnanem", który przybywa do Paryża z zamiarem podążania śladami swojego ojca i dołączenia do Muszkieterów Królewskich. Jest jednak haczyk - zły kardynał Richelieu (Tim Curry) zadbał o to, że ta konkretna milicja została rozwiązana w hańbie. Poprzez serię niefortunnych zdarzeń znajduje się w obliczu trzech pojedynków z dawnych muszkieterów - panami Aramisem, Porthosem i Athosem, którzy wszyscy kończą walcząc z gwardią kardynała i jednoczą się... Charlie Sheen, Kiefer Sutherland i Oliver Platt są jego kolegami, gdy starają się przywrócić swoją legię i jednocześnie zapobiec inwazji angielskiej, a najprawdopodobniej zamachowi na zastąpienie infantylnego króla Ludwika. Jest to dość dobrze tempowany film, jest mnóstwo akcji, a Curry wyraźnie bawi się jako zły kościelny. W przeciwnym razie jednak jest to nijaki remake pozbawiony uroku i sprytu zarówno z 1948 roku, jak i z rompu Richarda Lestera z 1973 roku.